poniedziałek, 31 sierpnia 2020

Ósme urodziny bloga

 Hello!

Dziś Dzień Bloga (wszystkiego najlepszego dla wszystkich blogujących!), co oznacza, że są także urodziny tego blogaska! 

Tak dokładnie to w sumie nie do końca, ale jakiś czas temu ustaliłam sobie, że 31 sierpnia to oficjalny dzień, gdy zaczęłam blogować. Rok 2012! Brzmi to wyjątkowo nieprawdopodobnie. Osiem lat brzmi prawdopodobnie, ale że to osiem lat zaczęło się w 2012 już nie. 

Dzień Blogów

Miałam nawet nie publikować dziś wpisu (bo oznacza to, że w środę nic nie będzie), ale uświadomiłam sobie, że skoro piszę od 8 lat, a mam 24 to oznacza, że bloguję przez 1/3 mojego życia i brzmi to tak samo nieprawdopodobnie jak to, że zaczęłam w 2012. 

Rok temu, czy dwa lata temu byłam pewna, że nieszybko skończę moją blogową przygodę, ale przez lata widziałam wiele osób, które po prosu przestawały publikować z dnia na dzień i w tym roku w lipcu trochę zrozumiałam ich postawę. Blogowe kryzysy to całkiem normalna sprawa, ale wcześniej miały one u mnie zupełnie inną postać, a to, co czułam albo raczej nie czułam wobec bloga w lipcu było bardzo dziwne i trudno opisać to słowami. W każdym razie wiem, że przestanie publikowania z dnia na dzień wcale nie wydaje się takie dziwne i niemożliwe, jak sądziłam wcześniej. 

Co nie oznacza, że mam zamiar przestać pisać, co to, to nie! Jedną z najlepszych rzeczy, jaką zrobiłam dla siebie i dla bloga była zmiana planu publikacji na środa i sobota i uwielbiam ten terminarz. I nawet w lipcu, gdy zastanawiałam się, co by się stało gdybym przestała pisać to jednego byłam i jestem pewna - w kwietniu bym wracała, aby publikować moje wpisy o Szekspirze. Myślę też, że wpisy o wannach by się utrzymały. 

Czasami wydaje mi się, że nie mam problemów z tym co publikuję na blogu oraz tym, jak się widzę jako blogerka. Ale muszę napisać, że coraz częściej miewam. Czuję, że powinnam pisać więcej o książkach albo że powinnam pozycjonować się lepiej na osobę, która zna się na rzeczach. Chciałabym, aby ludzie wiedzieli, że pisałam licencjat o książkach o Korei wydawanych w Polsce i jest to temat bliski mojemu sercu, ale ile można to powtarzać. 

Z jednej strony nie mam problemu z tym, że nikt poza mną nie jest zainteresowany tym, co piszę o teledyskach (czy ogólnie teledyskami, to nie aż tak osobiste), z drugiej bywa mi smutno, gdy wpis, który wydawał się ciekawy i błyskotliwy, który pisałam z dużym entuzjazmem, jest nieczytany. Nie żeby powstrzymywało mnie to przed pisaniem. Bo przecież wiem, jak to działa. Wiem, a i tak bywam może nie rozczarowana, bo to za duże słowo, ale zniechęcona. Ale będę pisała swoje dalej. 

Nie żebym się nie spodziewała, że będzie to wpis, w którym wylewam żale, wiedziałam, że się to tak skończy. Ale nie żebym nie była z blogaska ogólnie zadowolona. Zawsze jestem. Bloguję od 8 lat, gdybym naprawdę, naprawdę miała przestać to prawdopodobnie zrobiłabym to, gdy studiowałam dwa kierunki. Aczkolwiek jednym z problemów, jaki mam w codziennym życiu, który jest związany z blogiem jest chęć pisania o wszystkim, co zobaczę. Co kończy się tak, że nie zaczynam czegoś oglądać albo czytać, bo myślę sobie "Stracę czas czytając/oglądając a nie wiem, czy będę miała siłę/ochotę o tym pisać, a mogłabym obejrzeć coś o czym napiszę". Co zwykle kończy się tak, że nic nie oglądam, bo czuję zbyt dużą presję. Jeśli obejrzałabym dramę i o niej nie napisała, czułabym coś w rodzaju pretensji do samej siebie, że tego nie zrobiłam. I to jest chyba najsłabsze w całej tej sytuacji, że to ja sama się w niej stawiam. Nikt nie każe mi pisać. Sama czuję presję i sama mam kryzys.

Cudowny wpis urodzinowy mi wyszedł, nie ma co. Ale dawno nie narzekałam, nie wytłumaczyłam też tutaj, dlaczego blog w lipcu działał, jak działał (pisałam o tym na Facebooku!), a należało to wyjaśnić. 

Jeszcze raz wszystkiego dobrego dla wszystkich blogujących! LOVE, M

7 komentarzy:

  1. Gratuluję serdecznie i życzę jeszcze wielu kolejnych lat blogowania. ��

    OdpowiedzUsuń
  2. Wszystkiego najlepszego! :D Łał, 8 lat :O, robi wrażenie.
    Na początku twojego wywodu już się przeraziłam że ogłaszasz zakończenie blogowania, to by było straszne! Pisz o tym co chcesz i oglądaj co chcesz nawet jeśli o tym nie napiszesz. Ta presja którą na siebie wywierasz zaraz odbierze ci przyjemność z pochłaniania popkultury
    Obyś czerpała z bloga jak najwięcej radości i została z nami jeszcze na wiele lat :)

    OdpowiedzUsuń
  3. Wszystkiego najlepszego! Osiem lat to już szmat czasu.
    Niezłego nam stracha napędziłaś na początku. Z doświadczenia wiem, że łatwiej przestać pisać z dnia na dzień niż wrócić. Mnie to zajęło dwa lata.
    Obyś dalej czerpała przyjemność pisania, przy czym ważne żeby blog cię nie ograniczyłam, bo to najgorsze co może się przytrafić,

    Książki jak narkotyk

    OdpowiedzUsuń
  4. Gratulacje ^^ faktycznie niekiedy jak się przypomni kiedy zaczynało się blogować to jest takie "ile lat?!" :)
    To teraz do okrągłej 10!

    OdpowiedzUsuń
  5. Ja Ci życzę kolejnych lat spędzonych w blogosferze. Odwalasz kawał dobrej roboty i, jeżeli Cię to pocieszy, ja Cię postrzegam głównie przez pryzmat wiedzy o Korei! Takie kryzysy, o których piszesz zdarzają się każdemu. A to, że ludzie nie czytają ulubionych tekstów to chyba bolączka każdego blogera (sama na to cierpię, gdy widzę, że wymagający wpis ma mniej wyświetleń niż jakiś, w który włożyłam mniej wysiłku). Ale trzeba się trzymać i wspierać w tej blogosferze! Liczę, że będziesz dalej pisać! Weny <3

    OdpowiedzUsuń
  6. Rozumiem kryzysy, sama miałam przez długi czas problem z tym, że nie chciałam sięgać po książki, bo nie chciałam o nich pisać albo źle się po prostu czułam, że tyle czytałam, ale nic nie pisałam. Dlatego przesyłam moc chęci! :D
    Swoją drogą ciekawa zbieżność dat, bo i ja 31 sierpnia zaczęłam blogować, ale ja świętowałam czwartą rocznicę, więc jeszcze dużo mi brakuje do Twojego stażu. :P

    OdpowiedzUsuń

Jesteście dla mnie największą motywacją.
Dziękuję.
<3