Gdy blog jest ciekawszy od książki ("Slow fashion. Modowa rewolucja")

Hello!
Zachęcona licznymi pozytywnymi recenzjami postanowiłam kupić książkę autorki bloga styledigger.com  i … rozczarowałam się.

Drugim powodem dlaczego zwróciłam uwagę na tę pozycję jest fakt, że zakupy to dla mnie prawdziwa tortura. Między innymi z powodu mojego wzrostu (autorka książki także mierzy zawrotne 158 centymetrów- nie mam pojęcia jak udaje jej się cokolwiek znaleźć) nic na mnie nie pasuje, a czasami ratuję się kupując ubrania w działach dziecięcych. Przynajmniej nie ma potrzeby skracania spodni. Jednak z doświadczenia wiem, że na działy dziecięce w sieciówkach trzeba uważać, natomiast sklepy typowo dziecięce, jeśli tylko poświęci się trochę czasu, mogą być świetną alternatywą dla normalnych sklepów. Jeszcze na początku gimnazjum kupiłam dresy w 5.10.15 i intensywnie używane, służyły mi ponad 3 lata. Miałam pisać o książce. Pod względem porad praktycznych dotyczących kupowania ubrań także się zawiodłam.

Myślicie teraz pewnie, że to zła książka, albo, że ja z jakiegoś powodu postanowiłam się do niej przyczepić. Otóż ani jedno, ani drugie. Chodzi o formę. Po prosu dla osoby, która czyta bloga Joanny książka jest mało odkrywcza. Dużo więcej ciekawych, praktycznych i życiowych informacji znajduje się właśnie na blogu.

Książka ma swoje plusy. Na przykład pierwsze rozdziały na temat szybkiej mody. Dla mnie najbardziej fascynujący był wywiad z krawcową. Wyciągnęłam wnioski i zaniosłam spodnie do skrócenia. Z resztą często zainspirowana lekturą, odrywałam się od niej i szłam czyścić zamszowe buty czy zrobić generalny porządek w szafie (innym faktem, jest to, że czytanie książki zbiegło się w czasie z pakowaniem do Gdańska i nie ukrywam bardzo w tym pomogło).

Prawdziwym odkryciem jakiego dokonałam dzięki tej książce, było przekonanie się, że moje ukochane sweterki są z akrylu i właśnie dlatego nosząc je miałam fazy „zimno mi/jestem spocona”. Po pierwsze nawet nie wiedziałam, że są one akrylowe, a po drugie nie miałam pojęcia, że ten materiał działa w ten sposób.

Rozdziały na temat definiowania i poszukiwania stylu także są dość ciekawe, chociaż do mnie nie przemawiają i chyba wbrew chęciom autorki, nie są zbyt praktyczne. Niektóre zadania (np.: wypisanie na kartce tego co nam się podoba i nie podoba w wyglądzie innych osób) mogą okazać się faktycznie pomocne, ale zbieranie i zapisywanie inspiracji na dłuższą metę jest frustrujące. Jeśli znajdę coś, co podoba mi się na zdjęciu i naprawdę chciałabym to mieć, (ewentualnie rzeczy, które podobają mi się na innych osobach, na mnie wcale nie wyglądają dobrze) a nie mogę tego znaleźć, bądź znajdę, ale nie ma mojego rozmiaru czy nie podoba mi się to jak w tym wyglądam, albo materiał jest zły- jakakolwiek radość czy satysfakcja z zakupów znika. Natomiast tworzenie nieco mniej konkretnej, ale dużo ciekawszej „tablicy atmosfery” może pomóc w odnalezieniu tego co faktycznie nam się podoba.

Działy o zakupach nie są niestety tak konkretne na jakie liczyłam. I praktycznie nie odnoszą się do mojej sytuacji. (Widziałam gdzieś komentarz właśnie odnośnie tego, że książka jest napisana tak wąsko, tylko z perspektywy sytuacji autorki. Z jednej strony trudno od niej wymagać by pisała o czymś czego nie zna, ale z drugiej poszerzenie perspektywy wyszłoby treści książki na dobre) Zagadnienie z budowania budżetu czy rozprawa na temat tego, że za kaszmir i jedwab po prostu trzeba zapłacić, nudzą. Chociaż może są osoby na tyle nieświadome, że dla nich ta wiedza może okazać się przydana. Autorka sporo pisze o jakości ubrań, ale po raz kolejny jest to trochę lanie wody, nic konkretnego. Poza tym są niewielkie fragmenty czy pojedyncze zdania różniące się budową czy detalami, a które pojawiają się po 3-4 razy w różnych miejscach książki. Takie powtórzenia działają na nerwy, szczególnie gdy książkę czyta się drugi czy kolejny raz.
Często brakuje przykładów do treści. I zdjęć, bo te które są nie oddają treści książki. A można było zrobić zdjęcie i opisać na nim jak powinna wyglądać koszula czy pokazać różnicę pomiędzy dwoma bawełnianymi koszulkami.

Jeszcze jedno uderza w tej książce. Chociaż jej tytuł to „Slow fashion. Modowa rewolucja”, a sporą jej część zajmuje wytłumaczenie czym jest szybka moda, nie znajdziemy w niej jasnej i klarownej definicji slow fashion.

Reasumując, pomimo moich licznych zarzutów to nie jest zła książka. O ile nie czytacie bloga autorki. W takim wypadku nie warto zaprzątać sobie głowy.

Trzymajcie się, M