środa, 30 października 2019

Czy koreańskie bingo działa? - Tydzień w Korei Północnej

Hello! Po pracy nad licencjatem zrobiłam wpis koreańskie bingo, w którym przedstawiłam kilka motywów/ toposów/zagadnień, które powtarzają się w każdej książce o Korei. Powiedzmy w każdej, na pewno w większości o Korei Południowej. W tym roku eksploruję bardziej Koreę Północną i po drodze trafiłam na książkę Tydzień w Korei Północnej. 1500 kilometrów po najdziwniejszym kraju świata i postanowiłam na jej przykładzie sprawdzić, na ile pierwsze koreańskie bingo działa. Bo już mogę napisać, że powstał drugi zbiór powtarzających się tematów - odnoszących się bardziej do Korei Północnej.

Co do samej książki - myślę, że okładka doskonale pokazuje czego się po niej spodziewać, więc w przeciwieństwie do niektórych książek, które próbują udawać, że są poważne bądź obiektywne, ta nie pozostawia takiego niesmaku bycia nieco oszukanym. Przy czym trzeba zaznaczyć, że chyba z tego samego powodu (to znaczy bycia nie do końca poważną i subiektywną) traci nieco na literackich wartościach. Dobra, nie nieco - jeśli Lubimy Czytać jest dla Was jakimś wyznacznikiem, to ta książka ma ocenę 5,4 i wiele osób w komentarzach pisze, że irytowali ich bohaterowie, którzy robili dramę z wyjazdu do Korei Północnej - wyjaśniłam to w podliknowanym wpisie o książce Światu nie mamy czego zazdrościć.

Tydzień w Korei Północnej. 1500 kilometrów po najdziwniejszym kraju świata

 

Tytuł: Tydzień w Korei Północnej. 1500 kilometrów po najdziwniejszym kraju świata

Autor: Christian Eisert

Tłumacz: Bartosz Nowacki

Wydawnictwo: Prószyński i S-ka

 

Kimchi

> Kim-chi, czyli kiszone warzywa, zwykle kapusta, w obu częściach Korei wchodzi w skład każdego posiłku, pojawia się też w większości przewodników turystycznych. (54)

Byłabym odważniejsza i stwierdziła, że we wszystkich przewodnikach i większości książek.

Soju

Autor wspomina o wódce i ogólnie wyjaśnia się, że soju to koreańska wódka, jednak samo słowo soju się nie pojawia. Za to pojawia się bardzo dużo o piwie.

 

Historia o tym, że w Korei pałeczki są metalowe (srebrne), bo dawno temu król dzięki temu wiedział, czy jedzenie nie zostało zatrute

 To nie cała historia, ale autor wspomina, że pałeczki są metalowe:
> (...) zgrabnie posługując się przy tym swoimi metalowymi pałeczkami. (133)

 

Hanbok

Słowo jako takie się nie pojawia, nie ma też ogólnie słowa o jakichkolwiek tradycyjnych koreańskich strojach, ale we wkładce ze zdjęciami jest fotografia kobiety - sprzedawczyni w sklepie z pamiątkami - w hanboku. Bardzo kolorowym.

 

Konfucjusz

> Jego syn Kim Dzong Il po - zgodnie z obrządkiem konfucjańskim - trzyletnim okresie żałoby przejął kontrolę nad państwem. (35)  

> - Kształcili się tutaj uczniowie Konfucjusza. (278)

A tak na marginesie - w tej książce było zdecydowanie i zaskakująco więcej Buddy niż Konfucjusza. 

 

Kim, Park i Lee to najpopularniejsze nazwiska

> - Czytałam, że prawie połowa wszystkich Koreańczyków nosi nazwisko Kim. (...)
- W sumie występuje w naszym kraju około dwustu pięćdziesięciu różnych nazwisk. (107-108)


Z głównych leitmotivów nie pojawiły się:
Czebol, Samobójstwa, Pali-pali, względnie ppalli-ppalli, Nadgodziny i Hangul (hangeul) i Sejong Wielki 
co jest zrozumiałe, bo odnoszą się zasadniczo do kultury korporacyjnej i pracy w Korei Południowej. Natomiast jestem zaskoczona brakiem wzmianki o alfabecie, chociaż mówiono o ruchomych czcionkach i ogólnie o historii kraju. 

Tydzień w Korei Północnej. 1500 kilometrów po najdziwniejszym kraju świata

***
Kategoria: Pozostałe często wspominane tematy:

* Ondol

> Nasz tradycyjny hotel dysponował tradycyjnym koreańskim systemem ogrzewania ondol - "on" znaczyło "ciepły", "dol" to "kamień". (262)

 

* Metafora o krewetce

To nie dokładnie ta metafora o krewetce, która pojawia się zwykle, ale w pewnym sensie wariacja na jej temat (a przynajmniej ja to tak widzę). Albo autor chciał być oryginalny.

> Jeśli wyobrazimy sobie Koreę jako konika morskiego pozbawionego ogona, a położony na wschód od niego łuk Wysp Japońskich jako dwukrotnie większego smoka (...). (55)


Nie pojawiły się:
* Przegrana Polski z Koreą Południową w piłce nożnej w 2002 roku
* Cud nad rzeką Han
* Azjatycki kryzys w 1997 roku
* Hallyu. Albo inaczej: spróbować napisać o hallyu i nie napisać o serialu "Winter Sonata"
* Historia flagi Korei Południowej
 co także jest zrozumiałe, bo znów odnoszą się głównie do Korei Południowej. 

Wygląda na to, że koreańskie bingo działa, ale powinno zostać rozszerzone o kilka punktów, które dotyczą bardziej Korei Północnej. I już zostało - myślę, że w połowie listopada pokażę efekty pracy nad drugą częścią koreańskiego binga.  

Trzymajcie się, M

sobota, 26 października 2019

Koniec szaleństwa - Mo Dao Zu Shi / Founder of Diabolism: The Reborn

Hello!
Biorąc pod uwagę moje początkowe zaangażowanie w pisanie o Mo Dao Zu Shi, wpis o drugim sezonie donghuy (nie wiem dlaczego, ale nie mogę zmienić koloru tego wyrazu na czarny) pojawia się z dość dużym opóźnieniem. Ale to oczywiście nie, bo przestało mi się podobać. Wspominałam o tym na Facebooku - ostatnio trochę kombinowałam z dniami i rodzajami publikowanych wpisów, dlatego pojawiły się jakieś przesunięcia, a dwa - wbicie się w rytm życia akademickiego wymaga nieco wysiłku.
Przy okazji zapowiem, że od 4 do 8 listopada na blogu będą się pojawiały wpisy z serii Daily Blog.

Wei Wuxian, Lan Zhan

A teraz tylko tytułem uzupełnienia wpisy, z którymi warto się zapoznać przed przeczytaniem dzisiejszego:
Dobrymi chęciami piekło jest wybrukowane - The Untamed (Notabene: w niektórych częściach świata od wczoraj dramę można oglądać na Netflixie) 

Drugi sezon ma osiem odcinków, a podtytuł dotyczy czasu, gdy nasz główny bohater już się odrodził. Słowa openingu odpowiednio się zmieniają, melodia jest dokładnie ta sama podobnie jak ogólny koncept tej sekwencji otwierającej. Chociaż jest mniej dynamiczna niż ta z pierwszej części. 

Wi Wuxian, Wei Ying, Lan Zhan, Lan Wangji

W końcu sam Wei Wuxian zrozumiał, że czasami nie ma innej reakcji niż tylko facepalm.


Oczywiście w tej części także dostajemy retrospekcje, bo są one niesamowicie ważne w budowaniu tej historii. Przyznaję, że wolę to jak zostały pokazane w dramie - to znaczy: była to jedna długa retrospekcja, a po odrodzeniu Wei Wuxiana już nie wracano do tego tematu. W animacji mamy układ chronologiczny jak w książce - co oznacza, że podtytuł Reborn tak naprawdę tylko średnio jest akuratny, bo dopiero w tej części dowiadujemy się, co się stało, że nasz główny bohater musiał się odradzać. Nie żeby była to wielka zagadka, bo od początku wiadomo, że musiał zginąć gdzieś po drodze i mniej więcej widzimy to w 22 odcinku. Mniej więcej, bo w ostatnim odcinku Wei Wuxian nie chce się przyznać jak umarł.

Lan Sizhui

Muszę napisać, że ta animacja jest niezwykle emocjonalna. I dla swoich bohaterów, i dla widzów. Doskonale wiedziałam co musi się wydarzyć, a i tak to, co widziałam na ekranie uderzało mnie prosto w serce i przeżywałam to po raz kolejny wraz z bohaterami. Trzeba też zaznaczyć, że w anime postać Wei Wuxiana jest nieco inaczej poprowadzona niż w książce czy dramie. W Founder of Diabolism najbardziej podkreślono momenty jego zatracenia i szaleństwa. Do tego stopnia, że momentami jest najbardziej antypatyczny ze wszystkich Wei Wuxianów, a to odrobinę zaskakujące. 

Mo Dao Zu Shi / Founder of Diabolism: The Reborn

Poza tym, jeśli chodzi o znajomość intrygi, to  wbrew pozorom wiedza o wszystkich podstępach i o tym, kto za czym stoi jest całkiem satysfakcjonująca - wiadomo kogo obserwować i na co zwrócić uwagę. Aczkolwiek animacja dużo słabiej ukrywa pewne podpowiedzi, więc i bez wcześniejszej wiedzy można domyślić, się kto jest podejrzany.

Jiang Cheng

Nie było jeszcze okazji o tym wspomnieć - uwielbiam jego fryzurę.


W tej części skupiamy się na poszukiwaniu pozostałych części ciała do tajemniczego ramienia, które pojawiło się już w pierwszych odcinkach. Bohaterowie podróżują i odkrywają nawarstwiające się podejrzane sprawy otaczające to ramię. A wszystko okraszone jest zabawnymi scenami, gdy Wei Wuxian boi się psów oraz mniej zabawnymi scenami, gdy wiecznie wkurzony (ale mający ku temu naprawdę niezłe podstawy) Jiang Cheng próbuje dopaść naszego głównego bohatera. A jedno z drugim ma zaskakująco wiele wspólnego.

Lan Zhan, Lan Wangji

Fani oszaleli - motyw z dzwoneczkiem został dodany i pomysł jego wykorzystania bardzo spodobał się fanom.


W przeciwieństwie do openingu, ending jest zupełnie inny niż w pierwszej części serii. To znaczy dalej nie jest to animacja (chociaż w pierwszej sekwencji nawet coś tam się momentami rusza) tylko obrazy, pokazane jeszcze bardziej statycznie niż w pierwszym endingu, ale są zdecydowanie bardziej artystyczne - to prawdziwe obrazy, a nie kadry z animacji. Plus są to rysunki, które uzupełniają historię opowiadaną w anime. Na przykład scena, gdy Yanli pokazuje Wei Wuxianowi swój ślubny strój albo bardziej przypadkowe scenki prezentujące bohaterów. Największą różnicą jest jednak to, że pierwszy ending śpiewa dziewczyna (lub dziewczyny), a drugi jest śpiewany przez chłopaków. Ale jak zawsze i jak wszystkie utwory do tego anime słowa endingu idealnie pasują do Mo Dao Zu Shi. 

Founder of Diabolism: The Reborn kończy się, gdy Lan Zhan i Wei Wuxian docierają do Yi City oraz informacją, że trzeci sezon na pewno będzie. I będzie w nim więcej retrospekcji i będzie bardzo, bardzo smutny. Ale i tak czekam. 
LOVE, M


środa, 23 października 2019

Wierzę w to, co widzę - Angel's Last Mission Love

Hello!
Gdy zobaczyłam pierwsze zapowiedzi dramy, w której bohaterem jest anioł z misją, wiedziałam, że będę śledziła ją bardzo uważnie i oglądała odcinek za odcinkiem. Anioły w popkulturowym wydaniu to jeden z moich ulubionych motywów, a niestety nie ma ich zbyt wiele.

Angel's Last Mission: Love

 Dan (Kim Myung-soo, Infinite L) jest optymistycznym aniołem lekkoduchem, który zawsze pakuje się w kłopoty. Aby móc powrócić do nieba musi wykonać zadanie - znaleźć prawdziwą miłość dla (stereotypowej) utalentowanej, ale oziębłej baletnicy Lee Yeon-seo (Shin Hye-sun), ale sam się w niej zakochuje. 


(opis dramy z Wikipedii, nieudolne tłumaczenie - moje)

Nasz główna bohaterka jest wręcz stworzona po to, aby jej nie lubić. Nie ma w sobie nic, co sprawiałoby, że zaskarbi sobie sympatię widzów. A ja polubiłam ją od razu. Bo pokazuje, że w prawdziwym życiu dużo częściej cierpienie jednak nie uszlachetnia, a ne można odebrać jej tego, że nie miała łatwego życia jeszcze zanim czas dramy się rozpoczyna, a i początek serialu nie jest dla niej łatwy. Myślę, że pomimo jej początkowej arogancji, negatywnego podejścia do życia i ludzi można dość łatwo zrozumieć skąd wynika jej zachowanie i nawet nie tyle je uzasadnić (bo to mimo wszystko mogłoby być dla wielu widzów trudne), co uznać za w pewnym stopniu naturalne dla osoby z takim charakterem i doświadczeniem życiowym, jakie miała nasza bohaterka.

Lee Yeon-seo, Shin Hye-sun

Co ciekawe seria czasami zwodzi widzów na manowce. Wydaje nam się, że bohaterka mimo wszystko nie powinna zachować się tak źle, jak się zachowuje, nawet niektóre postaci zwracają jej na to uwagę, a później okazuje się, że to jednak ona miała rację i nie powinno się na nią "naskakiwać" za złe zachowania bez poznania szerszego kontekstu.

Kim Dan, Kim Myung-soo, Infinite L

Czasami ta drama jest bardzo mało subtelna - gdy Dan chce zrobić coś złego - ubierają go na czarno, gdy wspominali o miłości - w następnej scenie bohaterka ma czerwoną sukienkę. I chociaż próbowano dotykać tematów dobra i zła (co ogólnie było ciekawe), zło wyszło odrobinę zbyt karykaturalnie.


Druga sprawa zwykle, gdy bohaterowie w romantycznych ramach nie mogą się zejść i ze sobą być wynika to z braku komunikacji, dziwnych podchodów, udawania, że się do siebie nic nie czuje i innych podobnych klisz. To wszystko występuje także w Angel's Last Mission Love tylko, że w tej dramie jest to wyjątkowo dobrze uzasadnione. Główny bohater jest aniołem i jest to, co prawda oczywiste, że będą z tego wynikały problemy, ale jednocześnie dzięki temu można dramie wiele wybaczyć.

Kim Dan, Lee Yeon-seo

[akapit spoilerowy]
Nie za bardzo lubię, gdy okazuje się, że w dramie bohaterowie znali się, ale o sobie zapomnieli. Jest to prawie zawsze leniwe, generyczne i nieciekawe - było już w tylu dramach, że są powody, aby mieć tego dość. Ale znów w Angel's Last Mission okazuje się to uzasadnione, wyjaśnione, istotne dla fabuły pod więcej niż jednym względem, motywujące dla działań i sposoby rozumienia pewnych wydarzeń przez bohaterów. Oraz przez widzów, którzy dzięki temu dostają nadzieję, że być może nasi bohaterowie dostaną dobre zakończenie raczej wcześniej niż później.
[koniec]

Kim Myung-soo, Infinite L

Wiem, że wielu osobom możne nie spodobać się takie "bujanie" jakie zaprezentowane jest w dramie: a tu by chcieli ze sobą być, a tu nie mogą, a tu jedno się poświęci, a to drugie zrezygnuje ze swojego szczęścia i ogólne, a chcieli by, a boją się, ale jak już napisałam wyżej w moim odczuciu, w porównaniu z wieloma innymi dramami, w tej rozwój relacji pomiędzy bohaterami i sama fabuła jest wyjątkowo dobrze osadzona w realiach w jakich się oni znajdują. Danowi i Yeon-seo trochę z założenia ma być trudno i wszyscy mają im rzucać kłody pod nogi, więc nie można się czepiać, że tak jest. Drama oczywiście ma swoje słabsze strony, ale jednocześnie jest bardzo wciągająca - chce się wiedzieć czy bohaterom uda się być razem. A nie jest to takie oczywiste, gdy dokładnie wczyta się w opis dramy, chociaż sugeruje on proste rozwiązanie. 

Angel's Last Mission Love to nie jest najlepsza drama jaką oglądałam, ale wyróżnia się na tle wielu powtarzających się romantycznych serii nieco innym ograniem pewnych wątków oraz samymi aktorami - im dłużej się nad tym zastanawiam, tym bardziej widzę, że (szczególnie drugoplanowa) obsada aktorska zrobiła w tej dramie kawał dobrej roboty. 

LOVE, M

piątek, 18 października 2019

Niewybitne - Revisions

Hello!
Trochę przypadkiem, ale prawie na raz, obejrzałam anime Revisions. Nie wiem dlaczego, bo to tak płaskie anime, że nie ma tam nic, co obchodziłoby widza, a jednak można trochę o nim napisać, a nawet czekać na drugi sezon.

Revisions anime

Do połowy pierwszego odcinka myślałam, że świetną zabawą byłoby liczenie, ile razy główny bohater powiedział słowa chronić, ochraniać i wszystkie możliwe ich odmiany, ale po skończeniu drugiego doszłam do wniosku, że byłoby to jakieś sto milionów. Daisuke naprawdę ma obsesję na punkcie bycia super, wybrańcem losu, specjalną osobą, która ochroni wszystkich. Zwykle postaci w anime zostają bohaterami z przypadku. Daisuke czeka na jakąś katastrofę tylko po to, aby mógł się wykazać. Brzmi jak bohater, któremu widz chce kibicować.
Revisions Daisuke

Z punku widzenia intrygi w wielu miejscach to anime jest za proste. Nie wierz temu, ci, którzy powinni być dobrzy wcale nie są; albo może są; albo może nie. O podejrzanym od pierwszych chwil na ekranie "burmistrzu" nie chce mi się nawet wspominać. To nie jest anime dla dzieci, twórcy powinni się chociaż odrobinę wysilić, aby było minimalnym wyzwaniem intelektualnym dla widza. O tym, że układ sił może być inny niż początkowo się wydaje dowiadujemy się dość szybko i tak naprawdę widzowi nie zrobi różnicy, która strona okaże się dobra.

Daisuke Dojima

Dopiero po obejrzeniu zdałam sobie sprawę, że Daisuke z Revisions jest wizualnie podobny do głównego bohatera Evengeliona. Miałam nawet zagwozdkę przy drugim zdjęciu, czy widoczny jest na nim Daisuke czy Shinji Ikari. A w napisach na tym kadrze Daisuke ma nawet podobny problem jak Shinji w Evengelionie - aczkolwiek na skali problemów psychologicznych Shinji ma 11 na 10 punktów, a Daisuke 1.


Anime o dzieciach w wielkich robotach ogólnie nie robią na mnie wielkiego wrażenia, chociaż lubiłam wszystkie trzy (Evengelion, Code Geass i Aldonah Zero), które widziałam w całości do tej pory. Z tym, że każdym z nich było coś więcej niż ludzie pilotujący roboty. Revisions nie ma żadnej drugiej warstwy, ani jeden z piątki głównych bohaterów nie jest na tyle interesujący, aby naprawdę go polubić i przejmować się jego losami, nie wspominając o tym, że jedna z dziewczyn jest tak sztampową postacią, że wyróżnia się bardzo nie na korzyść. Ogólnie widzowi nie zależy, czy bohaterowie wrócą do swoich czasów, która ze stron była dobra, a która zła. Nawet dowiedzenie się kim czy czym są Revisions i co, i dlaczego robią nie jest bardzo pasjonującą perspektywą do oglądania kolejnych odcinków. A roboty tych dzieciaków nawet nie są wielkie.

Keisuke Asano

Tylko że przedostatni odcinek prowadzi nas na zupełnie inne drogi. A ostatni jest pomieszany i trudny do zrozumienia, a jednocześnie w końcu są w tym anime jakieś emocje i zaczynamy przejmować się bohaterami (aczkolwiek bohater, który jest wybrany, aby przejmować się jego losem jest najmilszy i najłatwiejszy do polubienia ze wszystkich, więc to oczywiście on będzie musiał mieć kłopoty - ogólnie na bogaty charakter postaci nie ma co w tym anime liczyć). Końcówka dwunastego odcinka sugeruje, że pomysł na drugi sezon jest dość oczywisty, ale nie było jeszcze żadnej oficjalnej zapowiedzi. 

Podsumowując, Revisions to nie jest wybitne anime ani pod względem historii, ani fabuły, ani bohaterów, ale trzeba wspomnieć, że całe jest CGI i jest to najładniejsze CGI jakie widziałam - i zdaniem wszystkich to jego jedyna naprawdę mocna strona. Jednocześnie ostatni odcinek miesza na tyle, że ma się ochotę zobaczyć kolejny sezon. I pewnie gdy się pojawi to go obejrzę.

Trzymajcie się, M

środa, 16 października 2019

Okoliczności, historia i ludzie - Światu nie mamy czego zazdrościć

Hello!
Mamy nowy rok akademicki, a więc powrót do pisania o książkach o Korei Południowej i Północnej. Wspominałam o tym na Instagramie - istnieje szansa, że będę pisała pracę magisterką na temat wydawanych w Polsce książek, a dokładnie reportaży, dotyczących Korei Północnej. Muszę napisać, że moja Mama nie była tym zachwycona ("- A to nie jakaś polityka? - Mamo, ale ja piszę o książkach, o tym jak są wydawane, a nie o polityce"), moja promotorka była zdziwiona ("Aha, czyli te okolice Azji... ale nie musimy w nich zostawać, prawda?"), ale na poważnie widzę się z nią dopiero jutro. Mam też do przeczytania kilka książek, do których nie miałam dostępu w czasie pisania licencjatu, więc o nich także napiszę na blogu.

Światu nie mamy czego zazdrościć


Tytuł: Światu nie mamy czego zazdrościć. Zwyczajne losy mieszkańców Korei Północnej

Nothing to Envy: Ordinary Lives in North Korea

Autor: Barbara Demick

Tłumacz: Agnieszka Nowakowska

Wydawnictwo: Wydawnictwo Czarne, 2017 - wydanie II


Chciałam tę książkę przeczytać jeszcze w lipcu, w klimacie około licencjatowym. I nawet zaczęłam, ale bardzo szybko ją odłożyłam. Zdałam sobie sprawę, że w moim wpisie o Koreańskim bingo nie uwzględniłam jednego ważnego punktu, który odnosi się do książek dotyczących Korei Północnej, a szczególnie kwestii podróżowania i zasadniczo zawiera się we fragmencie:

 

"Kiedy wreszcie zostałam tam wpuszczona, przekonałam się, że poznawanie tego kraju na miejscu jest właściwie niemożliwe. Zachodnim dziennikarzom przydzielano "przewodników", którzy mieli udaremnić im wszelkie spotkania i rozmowy niezatwierdzone w narzuconym z góry (...) planie wizyty." (str.7)


Po pierwsze, jeśli człowiek decyduje się na wyjazd do Korei Północnej to wie, na co się decyduje: na zaplanowaną wycieczkę ze zwiedzaniem zaplanowanych miejsc i bardzo nie podoba mi się to, że wielu autorów sugeruje, że wyjechanie do Korei Północnej jest tak proste jak pojechanie do Hiszpanii. A nie jest, to trudne do organizacji, zaplanowane wycieczki i jeśli ktoś podejmuje trud załatwienia tego wszystkiego i pojechania tam, to raczej doskonale wie, na czym wycieczki do KRLD polegają. Po drugie, każda wycieczka ma przewodników, zachodni dziennikarze nie muszą czuć się wyjątkowo zaszczyceni tym faktem, ani też ujmować słowa przewodników w cudzysłów.

Także do Koreańskiego bingo powinnam dodać punkt Robienie dramy z wyjazdu do Korei Północnej, bo jest to zaplanowana wycieczka a nie wyjazd warsztatowy z przeprowadzaniem wywiadów z mieszkańcami.

I jak książka zraziła mnie do siebie na początku, to niestety tym bardziej miałam ochotę czepiać się dalej. A to za sugestię, że gejsze były prostytutkami, a to za to, że autorka nie mogła się zdecydować, czy jedna z bohaterek ma urodę zupełnie niepasującą do północnokoreańskich standardów, czy jednak jest piękna.

Poza tym historie, które przedstawia autorka są takie... niedokończone. Rozrzucone po książce, pourywane.
Przynajmniej do pewnego czasu. Dowiadujemy się więcej o ojcu pierwszej bohaterki książki oraz rodzinie jej chłopaka z Północy (w sumie to nawet nie wiadomo, skąd autorka miała tak szczegółowe informacje o tej rodzinie; PS Na końcu książki jest dział przypisy i tam autorka podaje dodatkowe informacje oraz źródła, bibliografię) niż o niej samej i jej życiu tam - poza właśnie tym, że miała chłopaka. Autorka wykorzystuje te historie, aby opowiedzieć o wojnie koreańskiej czy Koreańczykach z Japonii, którzy wrócili do ojczyzny i jest to ciekawe, ale książka ma podtytuł ze słowami zwyczajne losy. Później dowiadujemy się więcej, ale dołączają także kolejne postaci i dochodzimy do momentu, gdy nie wiemy, czy następny rozdział przypadkiem nie wprowadzi nam nowego bohatera, po czym nie wróci do pierwszej bohaterki. Autorka chyba próbowała ułożyć, czy raczej wymieszać, chronologicznie, ale nie wyszło jej to za dobrze. Ostatecznie historie się składają, bohaterowie uciekają z Korei Północnej i docierają do Południowej. Teoretycznie każda z historii jest taka sama, praktycznie są bardzo inne, ale można je streścić: był wielki głód (ale w sumie to nie z tego powodu uciekliśmy z KRLD), było bardzo ciężko, uciekliśmy do Chin (w sumie myśleliśmy nawet, że wrócimy) / Mongolii, a później dostaliśmy się do Korei Południowej. W sumie mamy szóstkę głównych bohaterów i dwadzieścia rozdziałów.

Światu nie mamy czego zazdrościć. Zwyczajne losy mieszkańców Korei Północnej

Innym problemem, chociaż nie jestem pewna czy to dobre słowo, jest to, że książka została w oryginale wydana w grudniu 2009 roku roku, a większość opowieści dotyczy czasów zanim się urodziłam, czyli tak do 1996 roku. Co jest logiczne, bo wtedy w Korei Północnej panował głód, więc można napisać bardzo dużo o tym, jak ludzie sobie z nim radzili. Ale to chyba moja wina, dałam się złapać, bo pierwsze polskie wydanie tej książki ukazało się w roku 2011, a to które czytałam w 2017. Więc być może powinnam się wykazać odrobinę większym zrozumieniem, przynajmniej jeśli chodzi o dobór opisywanych czasów. Chociaż jedno posłowie od autorki pochodzi z 2009 roku, a drugie z 2015 - wydaje się więc, że oryginał także miał przynajmniej dwa wydania.

Co mi się za to podobało - przypisy redakcji. Ale z innej strony zastanawiam się, dlaczego w książce imiona postaci zapisywane są tak: Kim Ir Sen, Kim Dzongil, Jun-sang, Song Hee-Suk. Idealny przykład dlaczego pisałam mój licencjat. 

Podsumowując, w tej książce jest sporo historii, dużo okoliczności, ale bardzo mało o codziennym życiu. O takich właśnie zwyczajnych losach. Aczkolwiek tu trzeba raz jeszcze spojrzeć na czas kiedy książka ukazała się po raz pierwszy - to wyjaśnia dlaczego te zwyczajne losy dotyczą w dużej części losów w czasie wielkiego głodu. Ogólnie - wolałabym poczytać wywiady na podstawie, których powstała ta książka. Jeśli mielibyście do wyboru przeczytanie tej książki albo książki Drogi Przywódca (o której miałam napisać na blogu, ale jakoś do tego nie doszło; teraz widzę, że będę musiała to uzupełnić) to wybierzcie tę drugą. 

Trzymajcie się, M

piątek, 11 października 2019

Najbardziej niepotrzebny - Jessica Jones S3

Hello!
Nie widziałam nikogo, kto mówiłyby o trzecim sezonie Jessiki Jones. Nie czytałam niczyjej recenzji. Nikt się tym serialem nie interesował. Nie dziwię się.

Jessica Jones, Erik GeldenJessica Jones, Erik Gelden

 Jessica Jones głosi prawdę. Chociaż to akurat Erik.


Trzeci sezon serialu  Jessica Jones ukazał się na Netflixie 14 czerwca. Nie jestem pewna, czy było to tuż przed sesją, czy już w sesji, ale obejrzałam może jeden odcinek i zapomniałam o tym serialu. I tak mniej więcej było przez całe wakacje. Nie byłam w stanie obejrzeć więcej niż jednego odcinka na raz, nawet jeśli włączałam go do prasowania. Ten sezon jest tak trudny do oglądania i do zniesienia, że niektóre odcinki oglądałam na cztery raty, bo inaczej się nie dało. Ale w końcu się zawzięłam i go dokończyłam.

Serial jest nudny, chociaż udaje, że nie jest, naprawdę nic się w nim nie dzieje. Za to Trish osiąga wszelkie możliwe szczyty bycia postacią irytującą, wkurzającą, taką, że chciałoby się wyciąć ją z całego serialu. Ogólnie poświęca jej się zdecydowanie zbyt wiele czasu, a wynika z tego tylko tyle, że z każdą minutą coraz bardziej chce się, aby zniknęła z ekranu. A później się okazuje, że Trish jest głupszą postacią niż się wydawało i nic nie może jej uratować.

Jessica Jones

Z nową postacią - Erykiem - można nawet sympatyzować, nawet jeśli czuje się, że jest on dodany do serialu tylko po to, aby można polubić chociaż jedną postać. Problem w tym, że Eryk jest taką wygodną postacią - pojawia się i znika, gdy tylko twórcy zyskują bądź tracą na niego pomysł. Jego wejścia i wyjścia są momentami wręcz karykaturalnie wyliczone.

Trish „Patsy” Walker

Nie podpuszczaj jej! To się może źle skończyć!


Cały pomysł na ten sezon jest taki leniwy. Jessika ugania się za mordercą, którego głównym hasłem jest to, że superbohaterowie oszukują, bo mają moce, a on się uczył i trenował, ale nie wszyscy z powodu życiowych niesprawiedliwości zostają mordercami. Tyle, że Sallinger nie zostawia żadnych śladów i Jessice nie pomaga nawet to, że ma policjanta po swojej stronie, bo nie ma podstaw, aby mordercę zatrzymać. A później robią się czary-mary, wszystko się komplikuje (tylko, że tak naprawdę to nie, bo serial sto razy informuje cię, jakie są motywacje Jessiki i to wiele wyjaśnia) i serial zaczyna udawać, że jest psychologiczny.

Jeri Hogarth, Trish „Patsy” Walker

Cały (a przynajmniej całą drugą połowę sezonu) sezon można streścić słowami: "Trish NIE"


Najłatwiej napisać, że trzeci sezon serialu Jessica Jones jest nikomu niepotrzebny. Przeczy on założeniom rozwoju postaci, a widzowie na niego nie czekali. Nie ma sensu ani celu, ma za to zaburzony ciąg przyczynowo-skutkowy, a jeden z odcinków jest zrobiony tylko i wyłącznie po to, aby było ich 13 i wręcz krzyczy z ekranu, że nie jest potrzebny. Nic temu sezonowi nie przyświeca, a wręcz jest dokładnie odwrotnie, z każdym kolejnym odcinkiem jest coraz mroczniej. Gdyby go porównywać do puzzli to jest jak do połowy ułożony obrazek, ale w tej połowie zamiast dokończyć układanie, ktoś decyduje się, aby rozłożyć to, co już ułożył. A do tego Jessica jest najbardziej nieszczęśliwą postacią, jaką kiedykolwiek widziałam. Chyba. Nie wiem, zakończenie serialu jest konfundujące. 

Jeśli jakimś cudem na Disney+ miałby być czwarty sezon tego serialu to proszę, proszę niech ktoś ma na niego pomysł. 

Pozdrawiam, M

środa, 9 października 2019

Nawet nie wiem, dlaczego to tu jest - Tokyo Ghoul:re 2

Hello!
Dzisiejszy wpis zostaje opublikowany tylko dlatego, że był już napisani i niesamowicie to, że jeszcze nie został udostępniony leżał mi na wątrobie. Zastanawiam się nawet czy go nie usunąć i zapomnieć, ale pisałam o poprzednich sezonach, a ten, jaki by nie był, obejrzałam. Ale Wy tego nie róbcie. To, co przeczytacie poniżej, nawet nie jest recenzją, to zbiór uwag do Tokyo Ghoul:re 2, bo o tym anime zwyczajnie się nie da napisać nic sensownego i składnego. 

Tokyo Ghoul:re 2

Ten sezon jest tak zły, że nie wiem, czy oglądałam gorsze anime. A zdarzyło mi się widzieć parę naprawdę słabych. Cały ciąg przyczynowo-skutkowy jest zaburzony, nic w tym anime nie wynika jedno z drugiego, a nawet jeśli wydaje się, że wynika to nie dlatego że jest to logiczne, ale dlatego że akurat tak pasowało komuś. Nawet nie wiem komu, bo chyba nie scenarzyście, bo scenariusza, fabuły, linii wydarzeń tu nawet nie ma. Wszyscy się ze wszystkimi tłuką, nikt nie wie dlaczego; wydaje się, że za wszystkim stoi jakiś większy plan, ale nie da się go zrozumieć. Wygląda to tak, jakby twórcy anime postanowili zekranizować tak co trzeci rozdział mangi. Dziury i braki logiczne są przeogromne. 

W całym Tokyo Ghoulu bardzo lubiłam postać Kanekiego (o Hide nie będę wspominała, bo to drażliwy temat)  i powinnam się cieszyć, że w tym sezonie to on, nie Sasaki, jest ważniejszy, ale to właśnie Kaneki znajduje się w największej dziurze fabularnej i czasami, gdy pojawiał się na ekranie, siedziałam i prosiłam, aby zniknął z niego jak najszybciej, co by mi tej postaci nie zepsuć tak do końca. Nie udało się. W tym sezonie odebrano nawet sens Kanekiemu. A na koniec pierwszego sezonu Tokyo Ghoul: re byłam entuzjastycznie nastawiona do Kanekiego na ekranie. 

Touka, Kaneki

 A upływ czasu w tym anime to coś, co nieustannie mnie fascynuje.

Ponieważ nie wiemy, kto się z kim bije, to nic nas te walki nie obchodzą i ogólnie są one nudne.

Jest tyle anime, które zasługiwałby na kontynuację i których kontynuacje fani oglądaliby dużo chętniej niż Tokyo Ghoula. Naprawdę nie rozumiem, dlaczego to anime powstało albo inaczej dlaczego powstało w takim kształcie. Ale to pytanie równie można było zadać po drugim sezonie 'normalnego' Tokyo Ghoula.  
Ogólnie to idźmy wszyscy czytać mangę. 

Jedyna rzecz, która była w tym anime dobra to opening. Dlaczego? Bo wykonywał go TK from  Ling Tosite Sigure, czyli osoba, która zrobiła Unravel. Także katharsis jest dobre. 

Pozdrawiam, M

niedziela, 6 października 2019

W tym szaleństwie jest metoda (?) - Parasite

Hello!
Dawno nie byłam w kinie, a jeszcze dawniej nie byłam na czymś, co nie było filmem Marvela (a nawet jak było filmem Marvela, czyli nowym Spider-manem, to o nim nie napisałam, bo był taki nijaki). Byłam na Detektywie Pikachu, ale chciałam znaleźć jakieś ambitniejsze kino na blogu i znalazłam I, Tonya w marcu 2018. Dawno. Dlaczego więc zdecydowałam się iść do kina na film Parasite i o nim napisać? Bo zaskoczyło mnie i ucieszyło zainteresowanie wokół niego. Będzie miał nawet sześć seansów w moim kinie w Ostrołęce - tego się zupełnie nie spodziewałam i to przekonało mnie najbardziej, aby o nim napisać.
Parasite

  Te nogi na plakacie powinny dawać do myślenia.

 

"Parasite" to pełen dzikiego humoru i nieoczekiwanych zwrotów akcji thriller, w którym czworo ludzi bez przyszłości wpada na pomysł przekrętu doskonałego. W świecie, w którym liczy się tylko wydajność i sukces, przechytrzą system i zawalczą o siebie.



Powyższe słowa to oczywiście opis dystrybutora filmu, który w tym miejscu rozłożę na czynniki pierwsze. Nie byłabym przekonana czy ten film jest thrillerem, a na pewno nie jest nim przez pierwszą połowę. Nie jestem też przekonana do "dzikiego humoru" - ten film jest zabawny, ale nie ma w nim ani jednego momentu, gdy cała sala wybuchała śmiechem. Spotkałam się z określeniem czarna komedia i chociaż też nie oddaje w 100% istoty filmu chyba jednak sprawdza się najlepiej. Czyli to mieszanka różnych gatunków.

Przekręt jest doskonały i bardzo kibicujesz rodzinie, aby się udał. Chociaż od pewnego momentu powinno się mieć pewne wątpliwości moralne, co do sposobu jego przeprowadzenia i co ciekawe, jeden z bohaterów nawet sam się zastanawia nad konsekwencjami ich działań. 

Nie wiem, jaki system mieliby przechytrzyć (bo oni po prostu życiowo kombinują), ale element walczenia o siebie już po obejrzeniu całego filmu ma zaskakująco inny wydźwięk niż przed. 

Choi Woo-shik as Kim Ki-woo Park So-dam as Kim Ki-jung

Ale smartfony mają!


Przez pierwszą część filmu obserwujemy rodzinę, której kolejni członkowie w ramach sprytnego, a później coraz bardziej podstępnego planu zaczynają pracować w posiadłości u pani Choi i pana Parka. I jest trochę tak, że widz to obserwuje i wie, że coś musi się stać, coś musi się rozwalić, bo za dobrze im idzie. I oczywiście, że coś się dzieje, ale nie sądzę, aby ktokolwiek był w stanie przewidzieć co, zwyczajnie się nie da. Po opisach filmu spodziewałam się czego w stylu Służącej (The Handmaiden, Ah-ga-ss, dla jasności, bo jest kilka filmów o takim tytule), gdzie dostalibyśmy perspektywę państwa i nagle dowiedzieli się na przykład, że oni wiedzą, że to rodzina. Ale nie dzieje się coś zupełnie innego. Chociaż jest w filmie scena, bardzo niesubtelna, gdzie pokazane zostaje takie odwrócenie ról i to, jak łatwo ludzie zmieniają swoje podejście w zależności od tego, gdzie stoją na drabinie społecznej, czy ile zarabiają. I tu przy okazji jeden punkt, który bardzo mnie intrygował w trakcie całego seansu - w ogóle nie obserwujemy i nie zostaje nam na ekranie pokazane wzbogacanie się naszych głównych bohaterów. Cały czas zastanawiałam się, co się działo z pieniędzmi, które zarobili. 

Choi Woo-shik as Kim Ki-woo, Cho Yeo-jeong as Choi Yeon-kyo, Lee Jung-eun as Gook Moon-gwang

                                     Biedni po lewej. Bogaci po prawej.


A później następuje druga część filmu, w połowie której osoba siedząca obok mnie powiedziała "Ale to przecież nie miał być horror!" I chyba nie umiem tego lepiej opisać. Bo gdy już minie pierwsze zaskoczenie tym, co stało się w połowie (a będziecie wiedzieć, że ten moment się zbliża, bo jest tam najbardziej nużąca scena całego filmu, a potem bum!), z każdą kolejną minutą ten film coraz bardziej się intensyfikuje. Aż nadchodzi moment kulminacyjny, który oglądałam przez palce i więcej o nim nie napiszę. 

Song Kang-ho as Kim Ki-taek Jang Hye-jin as Kim Chung-sook Choi Woo-shik as Kim Ki-woo Park So-dam as Kim Ki-jung

Jeśli szukacie zapowiadanego w tym filmie komentarza społecznego, to musicie uważnie śledzić szczególnie to, co mówi ojciec rodziny oraz to, co mówią o nim, bo w tym zawiera się pigułka tego komentarza.


Napiszę za to o muzyce, bo chociaż ogólnie nie zrobiła na mnie wielkiego wrażenia, to są momenty w tym filmie, w których muzyka jest dobrana tak idealnie, że bardziej by nie mogła. I te poszczególne momenty robią ogromne wrażenie.

Sam reżyser (Bong Joon-ho, reżyserował też filmy Snowpiercer - lubię bardzo oraz Okja - lubię trochę mniej) prosił, aby nie zdradzać za wiele z fabuły, a ja i tak już mam wrażenie, że napisałam za dużo. W skrócie - polecam, idźcie oglądać. 


Pozdrawiam, M

piątek, 4 października 2019

Kocham Instagram - wrzesień 2019

Hello!
Mamy październik, co oznacza, że znowu jestem w Gdańsku oraz że najbardziej teatralny miesiąc w całym moim roku właśnie minął.
Niestety zdjęcia z InQubatora, który w tym roku został przeniesiony na początek września nie cieszyły się wielką popularnością na Instagramie, więc tu ich nie zobaczycie, ale zawsze możecie bezpośrednio sprawdzić moje konto. Zostawiam link do zdjęcia, które podobała mi się najbardziej. Poza tym możecie przeczytać relację - 10. Festiwal Teatralny InQbator 2019. 
Niestety Igła się w tym roku nie odbyła z powodu zbyt małej liczby zgłoszeń, więc jedno wydarzenie mniej, ale były jeszcze Ostrołęckie Operalia - IV Festiwal Muzyczny Ostrołęckie Operalia


Oczywiście najwięcej jest zdjęć z książkami. Obiecałam sobie, że przeczytam 3 książki ze środkowego zdjęcia przed przyjazdem do Gdańska, ale udało mi się doczytać Murakamiego i to praktycznie w ostatniej chwili. Pozostałe dwie przyjechały ze mną. Ale nie wiem, czy szybko zabiorę się za ich czytanie teraz, gdy mam nieskończony dostęp do zasobów BUGu. I nie jest to przesada. Już pierwszego dnia zajęć jeden wykład został odwołany, więc poszłam do biblioteki rozejrzeć się po nowościach, które przybyły w wakacje. Jeśli to nie jest miłość, to nie wiem, co (moje koleżanki zasugerowały, że choroba psychiczna...).


Mam w domu 17 książek, które przeznaczone są do tego, aby poszły dalej w świat i cieszyły kolejne osoby. Chciałam je sprzedać do jednego z internetowych antykwariatów, ale za 17 książek w dobrym stanie, w większości czytanych raz i takich, które po prostu stoją na półce, zaproponowano 50 złotych i się rozmyśliłam. Mniej więcej wychodzi 3 złote za książkę. Nie wiem, czy jest to bardziej żenujące czy upokarzające, ale chyba wolałabym je oddać do biblioteki. W każdym razie, jeśli interesowałaby Was któraś z książek, którą widać na poniższym zdjęciu to śmiało zostawicie ślad w komentarzu albo napiszcie na maila  mirabelka612@gmail.com. Naprawdę zależy mi żeby te książki znalazły nowe domy, bo ja już nie mam na nie zwyczajnie miejsca. 


Ostatnio nic szczególnie nie denerwowało mnie na Instagramie, więc napiszę Wam co zdenerwowało mnie w prawdziwym życiu. Otóż do mojej współlokatorki przyszła koleżanka. Wydawała się miła i była bardzo rozmowna. Ale. W pewnym momencie zauważyła stojące na parapecie figurki Victora i Yuriego i zaczęła je ruszać, i sprawdzać, czy główki im się machają. Zdenerwowałam się, bo to obca osoba wtykająca nos w nieswoje sprawy i dotykająca moje rzeczy. Gdy się mieszka w akademiku, w dwuosobowym pokoju, strefa biurko-łóżko to miejsce święte - nie dotyka się rzeczy drugiej osoby, nawet się na nie nie patrzy. Przy czym gdyby to była moja współlokatorka, zainteresowanie byłoby nawet uzasadnione i myślę, że nie byłabym taka zła. A nie powiem, zachowanie tej dziewczyny zepsuło mi humor na kilka godzin. 

Trzymajcie się, M

środa, 2 października 2019

Są inne - Her Private Life

Hello!
Miałam nie pisać recenzji tej dramy, bo nie zrobiła na mnie wielkiego wrażenia. Nawet to, że główna bohaterka była ukrytą megafanką i robiła zdjęcia swojego ulubionego idola na lotniskach. To nie jest poziom fangirlowania, z którym mogę się utożsamiać ani taki, który szczególnie mi imponuje.
Ale dwa aspekty tej dramy przekonały mnie do napisania kilku słów o Her Private Life.

Her Private Life

Otóż Ryan Gold (Kim Jae-wook), czyli love intrest naszej głównej bohaterki Seong Deok-mi (Park Min-young), pomiędzy dosłownie dwoma odcinkami traci cały ten charakter, który zostaje widzom przedstawiony na początku dramy. Zastanawiałam się, dlaczego początkowo poświęcono jego nieprzyjemnemu, złośliwemu zachowaniu tyle czasu, a później traci całą ostrość swojego charakteru. Być może miało to pokazać, jaki Deok-mi miała na niego wpływ, ale to nie oznacza, że Ryan przestał być dyrektorem artystycznym muzeum.

Seong Deok-mi Sung Deok-mi

Druga sprawa - relacja Seong Deok-mi i Nam Eun-giego. Może byłby z nią mniejszy problem, gdyby widz szybciej dowiedział się, że oni tak naprawdę nie są rodzeństwem. Chyba, że ja nie zauważyłam, że Eun-gi jest gdzieś przedstawiony i ma inne nazwisko niż Deok-mi (ale tak naprawdę nawet to nie musiało by oznaczać, że nie są rodzeństwem). W każdym razie przez długi czas czułam się bardzo niekomfortowo, obserwując rozwój ich wątku. 

Lee Seon-joo, Joo-hyuk

Poza tym Her Private Life oprócz tego, że naprawdę pokazuje to, że mężczyzna zaakceptował i nawet zaangażował się w fangirlowanie kobiety, z którą się spotyka, jest tylko uroczą, zabawną komedią romantyczną, których są już setki. A ta konkretna oprócz bohaterki-fangirl nie wyróżnia się niczym. Seong Deok-mi jest elegancką kuratorką w muzeum, a po godzinach jest ubraną w czarny maskujący strój fangirl. A Ryan jest nowym dyrektorem muzeum, w którym pracuje. I początkowo nie całkiem się lubią, ale później muszą udawać, że są parą i jest już jak w każdej dramie.

ONE, Jung Jae Won, Cha Shi An

Jedyny naprawdę intrygujący wątek w całej tej dramie to poszukiwanie obrazów Lee Sol. Aczkolwiek im bliżej końca dramy tym łatwiej domyślić się rozwiązania zagadki. Ale rozwój przyjaźni pomiędzy Ryanem a Cha Si-anem i tak jest ciekawszy i bardziej nieoczywisty niż romantyczna relacja pomiędzy Ryanem a Deok-mi.Ogólnie od pewnego momentu okazuje się, że to drama dużo bardziej o Ryanie i tajemnicy jego przeszłości niż, już nawet nie tyle private life głównej bohaterki, ale w ogóle o głównej bohaterce. Ale nie narzekałam, bo niektóre elementy tejże przeszłości były całkiem zaskakujące, ale jednocześnie niektóre pomysły były jak generatora scenariuszy (spoiler: ile można napisać dram, w której to bohaterowie znają się w przeszłości, ale o tym zapominają/nie zdają sobie sprawy, że to oni? chyba wszystkie).


A jeśli ktoś liczył, że ta drama na poważnie dotknie tematów takich jak obsesyjni fani, naruszanie prywatności, plotki i pomówienia, toksyczność społeczności fanów - to wszystko jest w dramie, ale zasadniczo nic nie jest potraktowane poważnie.

Podsumowując - są lepsze dramy od Her Private Life.

Trzymajcie się, M