Rodzice i dzieci - When the Camellia Blooms

Hello!

Koreańczycy muszą odbyć mniej więcej dwuletnią obowiązkową służbę wojskową. Za każdym razem, gdy słyszę, że przyszedł czas, aby kolejny aktor poszedł do wojska, myślę sobie, że w końcu będę miała czas nadrobić jego filmografię. Podobnie było w przypadku Kang Ha-neula. Ale oczywiście to się nie udało i jedną rzeczą, którą obejrzałam z jego udziałem, była pierwsza drama, w której zagrał po wyjściu z wojska.

To Yong-sik i Dongbaek, która daje mu radę na temat owadów w domu.

When the Camellia Blooms jest dramą z jesieni zeszłego roku i można oglądać ją na Netfliksie. Główne wątki serialu skupiają się na Dongbaek - samotnej matce wychowującej syna o imieniu Pil-gu, od sześciu lat prowadzącej bar w Ongsan oraz na Hang Yong-siku - policjancie, który powrócił do rodzinnej miejscowości i z miejsca zakochał się w Dongbaek.

Pierwsze odcinki dramy skupiają się na pokazywaniu rozwoju relacji Dongbaek i Yong-sika, są uroczo naturalne i szczere, bardzo przyjemne do oglądania. Ale od samego początku dramę otacza także mgiełka tajemnicy, związana z tym, że w Ongsan grasował seryjny zabójca, którego nie udało się złapać i wydaje się, że po przerwie znów zaczyna stanowić zagrożenie dla mieszkańców. Z kolejnymi odcinkami dowiadujemy się, że morderca za cel obrał sobie Dongbaek, w związku z czym Yong-sik postanawia zrobić wszystko, aby go złapać. I okazuje się zaskakująco kompetentny w swojej pracy.

To Hang Ja-young i Dongbaek. Ja-young myślała, że jej mąż ma romans najpierw z Dongbaek, a później z Hyang-mi, która pracowała u niej w barze.

Główni bohaterowie dzielą wiele wspólnych cech, chociaż ich życiowe doświadczania zdecydowanie się różnią. Oboje są naiwni, Yong-sik momentami wręcz dziecinny, a zachowania Dongbaek czasami naprawdę każą się zastanawiać, jakim cudem przetrwała. Brzmi to jak przepis na dwoje irytujących postaci, ale ich charaktery są tak spójnie napisane, że wszystkie ich cechy do nich pasują. Co ciekawe, szczególnie w przypadku Dongbaek, drugoplanowe postaci nawet zwracają na to uwagę. 

Kolejny wątek, który opiszę, ogrywa się gdzieś nawet nie na drugi, ale na trzecim planie, ale jest jednym z najciekawszych i najbardziej równo prowadzonych przez całą dramę. Jest to wątek No Gyu-tae oraz Hang Ja-young. Początkowo myślałam, że będzie to komediowy wątek o romansie Gyu-tae i Hyang-mi i zazdrosnej żonie szukającej zemsty, ale okazało się, że jest tam znaczenie więcej i jest to jeden z najbardziej życiowych wątków w całym serialu. W którymś momencie Yong-sik mówi Ja-young, że to ona powinna zostać burmistrzem Ongsan zamiast swojego męża i byłam przekonana, że drama pójdzie w tę stronę, ale niestety nie.

When the Camellia Blooms chwalona była za realistyczny scenariusz. I zgadzam się z tym stwierdzeniem, poza wątkiem związanym z matką głównej bohaterki. Dongbaek została przez nią porzucona, gdy miała 7 lat, ale kobieta pojawia się w Ongsan. I robi za scenariuszowy wytrych, tam, gdzie potrzebna jest twórcom serialu. Oglądając, nie mogłam pozbyć się poczucia, że chciano tą postacią osiągnąć czy pokazać zbyt wiele oraz wyjaśnić rzeczy, które mogły pozostać tajemnicą. A poza tym gra ją Lee Jung-eun, która grała także w Parasite i rola w filmie także w nakładała się na rolę w dramie.

To ja po ostatniej sesji i odesłaniu rozdziału magisterki. Nabrałam też chwilowej awersji do pisania, dlatego w środę nie było wpisu.

Nagrodę dla najbardziej samolubnego bohatera dramy zdobywa Kang Jong-ryul, zawodowy sportowiec, który przypadkiem dowiaduje się, że Pil-gu jest jego synem. Chłopiec też nie miał o tym pojęcia. Jong-ryul kierowany poczuciem winy oraz faktem, że nie układa mu się w jego obecnym "małżeństwie", próbuje zbliżyć się do chłopca i nawet wrócić do Dongbaek, ale na szczęście nieszczególnie mu to wychodzi. Przez całą dramę zastanawiałam się, czy gdyby jego małżeństwo z Jessicą (z którą ma córeczkę) był udane, to zachowywał by się tak, jak się zachowywał w dramie. Z miejsca poczuł się taki odpowiedzialny i chciał wtrącać się w wychowywanie Pil-gu. W pewnym momencie nawet Jessica jest ciekawszą i wzbudzającą większą sympatię postacią niż Jong-ryul, który nie tylko jest zaskakująco egoistyczny - często wykazuje się jakimkolwiek brakiem zrozumienia (żeby nie napisać myślenia). 

 

The struggle is real.

Drama zdecydowanie ma lepsze i gorsze momenty, czasami ma problemy z rozłożeniem wątków w odcinkach, na przykład coś znika na dwa albo trzy i widz zaczyna myśleć, że nie było to istotne, ale potem wraca i jest ważne. I im bliżej końca, tym oglądanie możne robić się coraz bardziej męczące ze względu na czasami dziwne zabiegi z czasem. Drama kategoryzowana jest jako komedia romantyczna i thriller w jednym. Sama określiłabym ją bardziej jako serial obyczajowy, biorąc pod uwagę szerokie spektrum raczej poważnych wątków, które bardziej dotykają życia, a uczucie pomiędzy głównymi bohaterami trochę się przydarza i pozwala pokazać społeczne podejście do związku samotnej matki i kawalera. Wątek kryminalny był ciekawy, dobrze się bawiłam, próbując zgadnąć, kto jest Jokerem. Ale jednocześnie jest też bardzo smutny.

Gdybym miała naprawdę poważnie się czegoś czepiać, to musiałabym napisać, że piosenki z ścieżki dźwiękowej były zaskakująco rozczarowujące. Naprawdę podobał mi się tylko utwór śpiewany przez Heize Destiny Tells Me, ale niestety negatywnie poruszyło mnie, że piosenka Punch Like a heroine in the movie bardzo przypominała utwór z soundtracku Goblina I miss you śpiewany przez Soyou. Nie wiem z jakiego powodu, ale za każdym razem, gdy w tle leciało Like a heroine in the movie czułam się niekomfortowo. 

Podsumowując,  When the Camellia Blooms to bardzo przyjemna do oglądania drama, szczególnie pierwsza jej połowa. Później robi się poważniej (chociaż od początku są tego zapowiedzi) i nieco ciężko, ale warto wytrwać do końca.

Trzymajcie się, M