Za dużo mówią, za mało robią - Enola Holmes

 Hello!

Nie po to mam na blogu osobą etykietę do wpisów związanych z Sherlockiem Holmesem, aby nie napisać o filmie Enola Holmes. Nie jest to typowa recenzja - w większości to zbiór moich wrażeń bezpośrednio z oglądania z jakimiś podsumowaniami, które przyszły mi do głowy już po obejrzeniu albo nawet w trakcie przepisywania. (W przedostatnim akapicie tekstu są spoilery!)

 

 

W i tak już przerysowanym filmie Mycroft jest karykaturalny do granic możliwości (i jak widać bardzo rzuca się to w oczy, skoro było moim pierwszym spostrzeżeniem). Chociaż nie wiem, czy karykaturalność ma granice. Być może są to granice samoświadomości filmu. Za to Henry Cavill w roli Sherlocka Holmesa jest zaskakująco uroczy. Uwierzenie, że Millie Bobby Brown i Helena Boham Carter są spokrewnione byłoby bardzo łatwe po tym filmie.

Narracja Enoli, zwroty do kamery i przełamywanie czwartej ściany - darowałabym to sobie, bo podważają one inteligencję oglądającego. Naprawdę nie trzeba tłumaczyć każdego ruchu bohaterki w ten sam sposób. Spokojnie, widzowie będą wiedzieli jak zareagować, nawet jeśli im nie powiecie. Tym bardziej, że to tłumaczenie nieprzyjemnie kontrastuje z bardziej bezpośrednim tłumaczeniem, które odbywa się między bohaterami, gdy tłumaczą sobie nawzajem politykę. Podsumowując, w filmie za dużo mówią i opowiadają, za mało robią. Film to medium wizualne - trzeba rzeczy pokazywać. Albo opowiadać je w niesamowity sposób, ale tutaj się to nie dzieje. W filmie padają wielkie słowa, ale mają one oddźwięk w dokładnie niczym. Bohaterowie niby wypowiadają je do siebie nawzajem, ale to widz powinien je wziąć do siebie i wyciągnąć z nich naukę, czy skonfrontować je z własnym życiem.

Jak na kogoś, kto wychował się w takiej izolacji jak Enola, naprawdę nie napotyka ona wielu kłopotów w zewnętrznym świecie. Ta jej czerwona sukienka, która pasuje do wszystkiego jak pięść do nosa (i mamy uwierzyć, że jest ona niesamowicie bystra!) - jakim sposobem tak wyróżniający się strój miał jej zapewnić kamuflaż czy wtopienie się w tło.  

 

Czy ktoś mi może powiedzieć, po co ten cały markiz jest w tym filmie? Jest on całkiem uroczy, ale gdyby go nie było, to film składałby się w bardziej spójną całość. Chciałam, naprawdę chciałam, polubić markiza i Enolę razem i ich przygody, ale poczucie, że markiza można wyciąć z filmu było zbyt silne. Chociaż jest on całkiem zabawny. Ale byłabym wdzięczna, gdyby nie byli pisali w tak romantyczny sposób - pierwszy chłopak w wieku Enoli, którego bohaterka poznaje po wyjściu z domu i już muszą być jak para.

[S] Prawie cały film podejrzewałam, co kombinuje matka Enoli - znaczy drugi spisek prochowy (chyba, tak mi się skojarzyło). Podejrzewałam też, że wątek matki i markiza będzie się musiał jakoś zejść - skoro Enola praktycznie porzuciła szukanie matki w pewnym momencie - i nawet się schodzi, ale problemem jest to, że ten film to nie jest kryminał, to ekranizacja książki dla młodzieży. [S]

Wspomniałam na początku, że większość notatek była pisana na bieżąco podczas oglądania. Gdy do nich wróciłam i chciałam je nieco podsumować zauważyłam, że im dłużej zastanawiam się nad różnymi elementami tego filmu, tym bardziej jest on denerwujący. Także to albo film do zobaczenia i zapomnienia albo należałoby przeprowadzić jego dokładniejszą analizę, bo chyba jednym punktem, do którego tak zupełnie nie można się przyczepić, jest obsada aktorska. 

Pozdrawiam, M