Jak dziecko w Disneylandzie - Spider-Man: Bez drogi do domu

 Hello!

Jeśli miałabym wybierać dwa najważniejsze dla mnie filmy superbohaterskie to byliby to pierwsi X-Meni (2000) oraz Spider-Man (2002) - bo pokazują, że superbohaterowie są na moim popkulturalnym radarze praktycznie od zawsze. Fakt ten wyjaśnia także, dlaczego na nowym Spider-Manie bawiłam się jak dziecko w Disneylandzie. 

Wydarzenia filmu Spider-Man Bez drogi do domu dzieją się bezpośrednio po wydarzeniach pokazanych w filmie Spier-Man: Z dala od domu. Peter musi zmierzyć się z ujawnieniem jego tożsamości oraz problemami z dostaniem się na studia. W końcu postanawia poprosić o pomoc Doktora Strange'a i rzeczy oczywiście wymykają się spod kontroli. Bez drogi do domu jest epickim crossoverem i filmem, który powoduje, że oprócz filmów MCU, aby go zrozumieć, należy koniecznie zobaczyć wszystkie poprzednie filmy, w których jest Spider-Man. W sumie to nawet nie trzeba oglądać poprzednich Spider-Manów MCU, wystarczy zobaczyć te Sony i spokojnie ogarnie się ten film. Nie tylko z powodu ściągnięcia złoczyńców z innych filmowych serii. Bardziej, aby zrozumieć, jakim bohaterem jest sam Spider-Man. Aby pamiętać, że próby naprawienia wszystkiego są bardzo zgodne z jego naturą (i tak, zawsze fakt, że ktoś ginął w Spider-Manach, był dziwny) - ale tak samo zgodna jest pewna impulsywność. Ogólnie na tym filmie zapewne znakomicie bawiłaby się nawet moja mama - która zna ten świat trochę z oglądania, a trochę z osmozy. Ja bawiłam się świetnie, bo w sumie świat Spider-Mana poznawałam na bieżąco. Mój najmłodszy brak, który urodził się gdzieś pomiędzy zakończeniem pierwszej trylogii a Amazing Spider-Man - też bawił się bardzo dobrze.

Na przykład, gdy człowiek widzi na ekranie Spider-Mana z MCU wraz z Normanem Osbornem i nagle tak oczywiste staje się, że Spider-Man przecież zawsze otoczony był przez geniuszy i naukowców i Osborn - gdyby został w tym uniwersum - idealnie wpasowałby się przecież w rolę mentora tego Petera Parkera w miejsce Starka. A jednocześnie - człowiek nauczony doświadczeniem wie, że Osbornowi nie można ufać - nawet jeśli bardzo by się chciało - nie można, bo to zawsze źle się kończy. Na dobrą sprawę Zielony Goblin jest jednym z najstraszniejszych przeciwników Spider-Mana. 

Albo gdy cała sala się śmiała, gdy Spider-Man Tobiego Maguire mówił Spider-Manowi Andrew Garfielda, że jest niesamowity. Pięć razy.  Ponadto podobało mi się, jak wewnętrznie się ten film ładnie spina i większość jego elementów naprawdę pokazuje logiczny ciąg przyczynowo-skutkowy. Od momentu pojawienia się Octopusa w filmie - ten film naprawdę bardzo, bardzo łatwo podzielić na pomniejsze części i to nawet niekoniecznie 3. To, co działo się przed pojawieniem się Octopusa - czyli początek - to prawdopodobnie najsłabsza część filmu.

Mój jedyny problem związany z tym filmem - którego film jest także samoświadomy i nie ma tu zaskoczenia - to fakt, że nasz Peter Parker to nastolatek, który zamiast złożyć odwołanie od decyzji o nieprzyjęciu na studia (i poważnie - MJ powinna była o tym pomyśleć, ale oni we trójkę - razem z Nedem - trochę się poddali w tym względzie), chce wykorzystać magię - co prawda, aby jego przyjaciele, nie on sam, a skąd, dostali się na studia. Wydaje mi się, że taka nieprzystawalność rozwiązania do skali problemu nie była konieczna. Tym bardziej, że na dobrą sprawę - poza kwestią dostania się na studia - wątek poznania prawdziwej tożsamości Petera Parkera nie jest eksplorowany. Prokurator porzuca zarzuty wobec Spider-Mana/ Petera Parkera, ale praktycznie poza jedną sceną w szkole - nie za bardzo widzimy zmagania Petera z nową rzeczywistością. Ponadto - nie wiem, czy to tylko wrażenie, ale czy Doctor Strange w tym filmie nie ma trochę nadto naciąganego charakteru - tak, aby nie tyle wpisał się w rolę Strange, co wpisywał się w rolę do odegrania w tym filmie. 

Podsumowując, pod pewnymi względami Spider-Man: Bez drogi do domu jest lepszym zebraniem bohaterów w jednym filmie niż Avengersi - to prawie 20 lat filmowego universum! Pod innymi: skalą konsekwencji i stawki filmu oraz charakteru Doktora Stranga - można mu trochę zarzucić. Bez wątpienia jednak oglądanie i zabawna, jaką ma się w kinie, w trakcie seansu, jest nieporównywalna z niczym, co widziałam w ciągu ostatnich kilku lat. 

LOVE, M