Z braku laku - The Witcher 2

 Hello!

Obejrzałam drugi sezon Wiedźmina na Netflixie i mam wrażenia. Nie powiedziałabym, że nadmiernie pozytywne. 

Geralt jest dziwnie miły.
Śmiertelnie poważnie traktuje chronienie Ciri i jednocześnie chyba pozwolono Henremu Cavillowi używać większej liczby mięśni twarzy niż w pierwszym sezonie. 

Ciri... jest.
Niestety jej rola jest dla mnie najmniej przekonująca ze wszystkich. 

Triss udaje, że ma jakąś więź z Ciri. Ponadto jest zaskakująco niestabilna i chwiejna. 

Yennefer jest, ale równie dobrze mogłoby jej nie być. I to nie jest żart. Można by ją wyciąć z serialu i nie za wiele by się zmieniło. Cały jej wątek można by rozłożyć na inne postacie i nikt nawet by nie zauważył. Nawet Fringilla była w tym sezonie ciekawszą postacią niż Yennefer. Sama Yennefer jest głównie... niezrównoważona. 

Jaskier jest i to aż przykre jak bardzo nie ma roli. 

Wiedźmini w Kaer Morhen są jacyś tacy nijacy.

Ciekawe koncepty ponadfabularne umierają zanim zostaną poważnie rozwinięte. Na przykład eksplorowanie konceptu obcości i tego, że teraz przyszli po elfy a później przyjdą po artystów i cały przekaz antydyskryminacyjny. To wszystko na takim poziomie ogólnym zostaje ucięte jak mieczem i niewiele więcej o tym słyszymy. Chyba że od elfów. 

Insynuacja czy aluzja do tego, że wielu osobom nie podobała się chronologia pierwszego sezonu to nie były wyraz samoświadomości serialu tylko niepotrzebnej złośliwości twórców. Gdyby kilka osób miało z tym problem - może byłoby to ok. Ale miało wiele, a wielu widzów, którzy nie mieli, było ostrzeżonych o kopniętej chronologii pierwszego sezonu.   Na dobrą sprawę nie żeby ten sezon dobrze radził sobie z pokazywaniem upływu czasu - ile Ciri mogła spędzić w Kaer Morhen? Trzy miesiące? To nie za wiele. 

W trakcie oglądania miałam dwa główne uczucia: pierwsze - że widzę to wszystko, jak przez szybę. Ani do mnie nie docierają emocje prezentowane na ekranie, ani ja nie jestem w stanie wykrzesać z siebie żadnej emocjonalnej reakcji na to, co widzę. Jedyne dwa momenty, gdy było inaczej - to w pierwszym odcinku, gdy Tissaia szukała Yennefer po bitwie, drugi - gdy Vesemir mówił, że jest pełen nadziei na odrodzenie wiedźminów. 

Drugie - że chyba pójdę wypożyczyć książki i przeczytam sagę jeszcze raz, bo to będzie ciekawsze niż oglądanie tych ciągnących się odcinków. Może ciągnących to odrobinę niesprawiedliwa ocena, ale zdecydowanie nie siedziałam przyklejona do ekranu i nie mogłam się oderwać od oglądania. Wręcz przeciwnie - w czasie ogladania udało mi się zrobić całe mnóstwo innych rzeczy...

Chciałam napisać, że wydaje mi się, że ta rewelacja odkryta na koniec drugiego sezonu w książce była okryta duuuuuuużo później, ale tak naprawdę tego nie pamiętam, ponadto - zastanawiam się, na ile to rewelacja dla osób oglądających - bo chyba w grze też było to wiadome. Więc być może to mniejsza niespodzianka a większy... segway do trzeciego sezonu. Bo nawet nie cliffhanger - i tak wiemy, że wszyscy ścigają Ciri, bo jest księżniczką lub z innych powodów powiązanych z jej rodowodem. Przy czym w świecie przedstawionym szachy będą musiały zostać rozegrane inaczej niż plany w książce. Gdy teraz się nad tym zastanawiam, to być może serialowi jednak trochę ciąży materiał źródłowy oraz gry. Mi jako widzowi jakaś tam znajomość książek, jak widać, wcale nie pomaga.

To dziwne - robiłam notatki w czasie ogladania, przepisałam je dziś rano, jest tuż przed publikacją wpisu - a ja, nie napiszę, że nie pamiętam serialu, chociaż w sumie tak naprawdę w pamięć zapadł mi tylko pierwszy odcinek, ale jest mi ten serial zaskakująco obojętny. A to nie jest odczucie, którego się spodziewałam. 

Pozdrawiam, M