Absurdalna i przewidywalna - Ulimatum

 Hello!

Jakiś czas temu spróbowałam zapoznać się z książką w formie audiobooka - było to dla mnie nowe doświadczenie. Wcześniej zdarzało mi się słuchać słuchowisk, plus uwielbiam podcasty. Audiobooki to jednak nieco coś innego.

Tytuł: Ultimatum
Autorka: T.J. Newman
Tłumaczka: Izabela Martuszewska
Wydawnictwo: Albatros

Na próbę wybrałam książkę o samolocie pod tytułem Ultimatum. Początkowo odrobinę żałowałam tego wyboru, bo prolog to opis "katastrofy" samolotu, a mi chciało się śmiać. Mam wrażenie, że ten fragment wywołał we mnie pewien dysonans poznawczy. Dodatkowo nie byłam przyzwyczajona do słuchania książek, więc wiele wrażeń nałożyło się na siebie i początkowe doświadczenie było nieco absurdalne. 

Co do samej książki - bardzo zastanawiałam się, czy to przez to, że jej słucham, czy po prostu jest tak napisana, ale autorka robi sporo dygresji czy retrospekcji, które nie są zbyt dobrze wbudowane w główną fabułę i parę razy zastanawiałam się, gdzie w historii się znajdujemy. Czy też jakim sposobem wylądowaliśmy w tym miejscu. Po pewnym czasie doszłam do wniosku, że to jednak problem książki, nie wina audiobooka i te wspomnienia nie są nikomu do niczego potrzebne.

Ultimatum to thriller, który powinien trzymać w napięciu, a momentami jest tak absurdalny i mało kreatywny, że wybuchałam śmiechem na środku miasta (bo słuchałam go, spacerując). Do tego jest zaskakująco przewidywalny - gdy podejrzanie wielkie rzeczy dzieją się przed połową książki, nie mogą być prawdziwe. Książka ma 43 rozdziały, audiobook trwał jakieś 9 godzin. 

Gdy już myślałam, że poziom tej książki niczym mnie nie zaskoczy okazało się, że najlepiej można ją podsumować takim stwierdzeniem: jest to absurdalna, patetyczna książka, przewidywalne są nie tylko plot twisty, ale nawet dialogi (nie żartuję - przy odrobinie wyobraźni i odrobinie znajomości kultury można się domyślić, co będą mówili bohaterowie), brakuje jej kreatywności i ogólnie jest żenująca. A fakt, że to audiobook sprawiał, że wszystkie jej najgorsze cechy były podniesione do kwadratu. Naprawdę chciałam, aby ta książka mi się spodobała, ale ona z czasem zamiast stawać jaśniejsza, robiła się coraz bardziej durna. 

Byłam przekonana, że tę książkę napisał jakiś facet dziennikarz lotniczy. Otóż nie - autorką jest była stewardessa. I to chyba dodaje do rozczarowania, jakim była ta lektura. Autorka ma tendencję do narracji zawierającej szantaż emocjonalny. Opisy i interakcje rodziny pilota są niepoważnie infantylne, a syn pilota powinien dostać nagrodę za bycie irytującym, wyidealizowanym dzieckiem. 

Ogólnie powinnam bardziej uważać na książki amerykańskich autorów i autorek, bo zawierają one koncepty, których nie lubię: skrajny indywidualizm i patetyczne bohaterstwo; bohaterstwo zbiorowe, które w najlepszym razie może określić jako niezdrowe. Które ponadto dla całej książki jest zupełnie zbędne i nic do niej nie wnosi. 

Ogólnie im bliżej końca, tym bardziej książka staje się przewidywalna i nieprawdopodobna jednocześnie. Na przykład w końcu pojawia się kwestia tego, czy porwanego samolotu nie trzeba będzie zestrzelić. Oprócz tony innych kwestii, które się z tym wiążą, problem był taki, że samolot praktycznie był nad Nowym Jorkiem - więc co to byłaby za różnica, czy spadłby on tam gdzie chcieli terroryści, czy tam, gdzie zestrzeliłyby go myśliwce, skoro i tak spadłby na NYC? W sensie nikt nie podjąłby decyzji, aby zestrzelić samolot nad miastem, nie ma takiej opcji.

Podsumowując, omijajcie tę książkę szerokim łukiem! 

Zapraszam na blogaskowego Facebooka oraz mojego Instagramy (bookart_klaudia) oraz redaktorskie_drobnostki!

LOVE, M