Książki, których nigdy nie wyrzucę

Hello!

Na studiach dawno temu miałam zajęcia z antropologii literatury. Na któryś z ćwiczeń rozmawialiśmy o książkach, których byśmy nie wyrzucili. Wtedy nie pomyślałam, że to świetny temat na wpis, ale odkąd staram się bardziej porządkować, może trochę wprowadzać minimalizm do codziennego życia i robiłam generalne porządki w książkach, wróciłam myślami (i działaniami) do tego tematu.  Kiedyś już wspominałam, że korzystam ze Skupszopa - tak jest dla mnie najwygodniej. Ale jakich książek nigdy nie wyrzucę? 

Używam słowa wyrzucę ogólnie - nie martwcie się, jeśli nie chcę już trzymać jakiś książek w domu, znajduję im nowe miejsca, raczej nie idą one ma makulaturę.

Prezentów!

I w sumie większość moich książek to są prezenty, ale szczególnie dwie są dla mnie niezwykle istotne i to prezenty, które dostałam na osiemnaste urodziny. To książki Historia Korei oraz Reżyseria teatralna i wyrażają one coś bardzo ważnego - mianowicie, że osoby, od których je dostałam, naprawdę wiedziały, co mi się spodoba. To są chyba najlepsze prezenty, jakie dostałam kiedykolwiek. 

Nigdy nie wyrzucę też siódmej części Harrego Pottera - którą też dostałam - ale bardziej istotny jest fakt, jak często zdarzało mi się wracać do tej książki i jak jej obecny stan (odrobinę opłakany, a jej objętość nie ułatwia dbania o nią) odzwierciedla liczbę czytań i częstość sięgania po nią. Mam także wielki sentyment do mojego egzemplarza Harrego Pottera i przeklętego dziecka, który dostałam od przyjaciółki po pierwszym roku studiów. Nigdy nie oddałabym też Drugiego życia Bree Tanner - bardzo się cieszę, że kiedyś zażyczyłam ją sobie na urodziny, bo bez tego na pewno zapomniałabym o jej istnieniu, a to naprawdę niedoceniana książka. Być może pod różnymi literackimi względami to najlepsze, co ukazało się ze zmierzchowej serii.

Mojej minikolekcji książek Cassandy Clare

Wspominałam kiedyś, że moja biblioteczka jest dziwna i posiadam w niej pierwszą część Darów anioła, czyli Miasto kości, ostatnią część, czyli Miasto niebiańskiego ognia - w dwóch różnych wydaniach, więc one nawet do siebie nie pasują, oraz Panią Noc. Co jest niezwykłego w tych książkach? Sama je kupiłam za własne pieniądze. Miasto kości ogólnie jest chyba pierwszą książką, którą kupiłam tak bardzo, bardzo świadomie i koniecznie chciałam ją mieć w biblioteczce. Dwie pozostałe kupiłam, bo byłam wyjątkowo niecierpliwa, a książki jakoś nie chciały pokazać się w bibliotece. 

Komiks W.i.t.c.h.

Mam siódmy tom komiksu W.i.t.c.h. - oczywiście z Cornelią i Calebem na okładce - i jak wczoraj pamiętam, jak ciągnęłam mamę do księgarni, aby mi go kupiła. Miałam jakieś 7 lat i była to chyba pierwsza rzecz najbliżej książki, którą tak bardzo chciałam mieć i została mi kupiona. 

Illuminae - trylogia

Mam wszystkie części trylogii Illuminae (Illuminae, Gemina i Obsidio) i jest to jedyna pełna seria czegokolwiek, którą mam. Ponadto są to książki nie do dostania w księgarniach, ich wydanie było akcją fundraisingową i nie wydaje się, aby kiedykolwiek miały dostać dodruki. Są to tomy niezwykłe i prawdziwe białe kruki.

Zmierzch

Mam trzy książki wydawnictwa Tajfuny (Zmierzch, Piercing i Układ(a)ne), ale to ze Zmierzchem najtrudniej byłoby mi się pożegnać. Wydawnictwo chyba dosłownie wczoraj obchodziło swoje piąte urodziny, a ja obserwuję je od początku działalności i jestem nią nieustannie zafascynowana. A Zmierzch to pierwsza publikacja wydawnictwa i chyba do tej pory, z tych które przeczytałam - wciąż moja ulubiona. Mam poczucie, że to swego rodzaju biały kruk.

Egzemplarze redaktorskie 

Tu wspomnę najpierw o książce Wspomnienia podniebienia, bo jej historia nieco łączy się ze Zmierzchem - to znaczy jest to pierwsza książka wydawnictwa Yumeka, a na dodatek przy niej pracowałam! Więc jest dla mnie podwójnie ważna. I wciąż mam tę przyjemność, że z Panią Klaudią z wydawnictwa mam wspaniały kontakt i nawet teraz pracowałam przy ich nowej publikacji.

Ale oczywiście mam kolekcję także innych książek, przy których pracowałam (choć niestety nie wszystkich). Jedną z lepszych rzeczy przy pracowaniu nad książkami jest to, że później widzi się je jako obiekt fizyczny (nawet jeśli się do niech następnie nie zagląda w obawie, że gdzieś tam pozostały jakieś usterki tekstu).

Zapraszam na blogaskowego Facebooka oraz mojego Instagramy (bookart_klaudia) oraz redaktorskie_drobnostki!

LOVE, M