Płaskowyż - Tower of God

 Hello!

Dziś na blogu coś, czego nie było od bardzo, bardzo dawna - recenzja anime w moim wykonaniu! Postanowiłam dooglądać Tower of God, bo zapowiada się, że być może nadchodzący sezon anime będzie całkiem ciekawy (w przeciwieństwie do letniego, z którego nie było nawet pierwszych wrażeń) i chciałam mieć chociaż Tower of God za sobą, zanim się zacznie.

Po pierwszych odcinkach byłam bardzo pozytywnie nastawiona do tego anime, nawet napisałam, że to najbardziej wciągający tytuł sezonu wiosna 2020 - co nie zmienia faktu, że trochę czasu zajęło mi  dokończenie go. Ale cieszę się, że w ogóle się do tego zmotywowałam, bo jak nie mogłam się za to zabrać o nie mogłam, a jak się zabrałam to cały sezon obejrzałam na raz.

Zwykle anime w połowie ma zaznaczoną przerwę na reklamy. To nie ma i gdy wróciłam po przerwie do oglądania przez kilka pierwszych odcinku, gdy się one kończyły to byłam bardzo zaskoczona, że to nie połowa. Odcinki mijają bardzo szybko, cały sezon może miał trzy-cztery słabsze sceny, które się dłużyły, ale poza tym nie ma się czego przyczepić. Znaczy w sumie jest, bo ze wspinaniem się na wieżę to anime nie ma zbyt wiele wspólnego...

Tak do 9 odcinka myślałam też, że to takie przyjemne bohaterskie anime z ładnym przekazem dla dzieci, ale trochę się pomyliłam, to jednak niekoniecznie anime dla dzieci. Ale poza tym nie jest tak głębokie czy intelektualne jak czasami się wydaje, że chciałoby się prezentować. To co, jak i z jakich powodów robią bohaterowie widziało się już tysiąc razy, a oni sami ostatecznie wypadają płasko. Tak naprawdę trudno kogoś polubić albo przejąć się jego losami. Bam jest uroczy i niegroźny i nie mogłam zmusić się, aby być zainteresowaną dlaczego i skąd ma on takie moce jakie ma. Do tego jego chęć ratowania czy dbania o Rachel w pewnym momencie staje się męcząca. Bo wystarczy mieć minimalne rozeznanie w typach bohaterów, aby zrozumieć, że Rachel nie jest dobrą postacią. Poza tym jednym z przesłań tego anime jest, aby nie być samolubnym. A im bardziej poznajemy Rachel, tym bardziej jest.

W sumie najbardziej interesujący jest Khun. Ma też najładniejszy projekt postaci. Reszta bohaterów w znakomitej większości nie dostaje ani sekundy backstory, a jak dostaje to ich przeszłość jest ledwie zarysowana i nie wraca w reszcie anime.  

Poza tym to anime jest bardziej zabawne i bardziej zaskakujące niż się spodziewałam. A z jakiegoś powodu spodziewałam się, że nie będzie w nim komediowych elementów wcale. Co do zaskoczeń, to owszem są i są zaskakujące, ale jednocześnie całe anime ma ton i rytm, z którego nie wychodzi i jest on bardzo równy. Dlatego tak trudno przejmować się bohaterami i dlatego zaskakujące rzeczy są tylko zaskakujące i nie sprawiają, że się w nie nie dowierza. 

Podsumowując, ostatecznie to dość przeciętne anime, a tym co wyróżnia je najbardziej z całej grupy podobnych tytułów jest kreska.

Trzymajcie się, M