Utrata wiary w ludzkość - Hellbound

 Hello!

Według wielkiego słownika języka polskiego sekta (destrukcyjna) to: "grupa ludzi mająca własny system wartości i własną religię, podporządkowana silnemu przywódcy, który umiejętne pozbawia jej członków możliwości samodzielnego podejmowania decyzji" a w Korei Południowej sekty są zaskakująco popularne - dobrze wiedzieć te dwie rzeczy przed rozpoczęciem seansu Hellbound. 

Seria zaczyna się od dziwnej opowieści o posłańcach, którzy przychodzą zabrać cię do piekła, gdy nadejdzie wyznaczony przez anioła czas. Później jesteśmy świadkiem takiej brutalnej sytuacji w Korei. Poznajemy także naszych głównych bohaterów: policjanta, którego żonę zamordowano, ale morderca odbył zaskakująco krótką karę, wychowuje on samotnie córkę; prawniczkę, która próbuje ogarnąć chaos wywołany pojawieniem się przypadków stworów z piekła; oraz guru sekty. W tę rolę wciela się Yoo An-in i był jednym z głównych powodów, dlaczego zaczęłam oglądać Hellbound. 

W warstwie fabularnej mamy wątki takie jak: sekta, radykalizacja społeczeństwa i pranie mózgu przez internet (często wspominam, że kultura internetu w Korei mnie fascynuje, ale i przeraża to, jak ludzie potrafią się zorganizować i jakie to szybkie) oraz zastanawianie się, czy wysłannicy z piekła to coś prawdziwego, czy jednak nie. Mamy też tematy linczu, bezmyślnej, bezzasadnej i okrutnej brutalności; rozważania nad sprawiedliwością i wolną wolą (ale, co ciekawe, nie nad grzechem - i warto zapamiętać, jak pomijana w serialu jest to kategoria, bo to nie przypadek). Hellbound ma kategorię wiekową 18+ ze względu na przemoc i to ciekawe, ale te potwory z piekła - choć przerażające - są trochę karykaturalne, natomiast zupełnie niekarykaturalna jest scena, gdy bohaterkę z matką napada grupa młodzieży z kijami bejsbolowymi. Oglądanie Hellbound jest niekomfortowe, momentami fizycznie i psychicznie bolesne właśnie ze względu na tę wszechobecną przemoc. A także terror psychiczny przez który przechodzą bohaterowie. 

Strukturalnie Hellbound przypomina bardzo długi film - a dokładnie dwa filmy. Na jeden składają się odcinki 1-3, na drugi 4-5. Jeśli dobrze pamiętam, to odcinek 4 dzieje się 4 lata po wydarzeniach z pierwszych odcinków. W drugiej części serii obserwujemy coś w rodzaju ruchu oporu przeciwko tak przypisywaniu Bogu wydawania tych wyroków i zabieraniu ludzi do piekła oraz aktu pokazywania tego publicznie. To ciekawe, w jak wielu mediach podkreślany jest aspekt obserwacji, obserwatorów i tego, co można uznać za rozrywkę. Czy może ciekawostkę. W Hellbound także mamy VIP-ów opłacających miejsca w pierwszym rzędzie, aby zobaczyć "demonstrację" oraz ludzi zbierających się przed telewizorami, aby to oglądać. Można też napisać, że w tym przypadku ogień należy zwalczać ogniem. Druga część serii zmaga się z problemem tego, czy noworodek mógł zrobić coś, co sprawiłoby, że trafiłby do piekła.

Obserwowanie radykalizacji społeczeństwa na wielu różnych poziomach - od tego, jak bardzo Nowa Prawda jako sekta zyskała na znaczeniu, poprzez brutalność i nadane sobie prawo "linczu" organizacji Grot, po wzajemne obserwowanie, zastraszanie - i wszystko w imię "sprawiedliwości" - jest przerażające. 

Zakończenie Hellbound jest podwójnie zaskakujące - tak zakończenie samego pierwszego sezonu, jak i cliffhanger, który sprawia, że niecierpliwością należy czekać na drugi sezon. Jeśli jeszcze nie widzieliście to zdecydowanie polecam.

Zapraszam na blogaskowego Facebooka oraz mojego Instagrama!  

Pozdrawiam, M