Polka w Korei - koreańskie bingo

 Hello!

Zazwyczaj recenzja książki i koreańskie bingo to dwa osobne wpisy, ale Polka w Korei nie na niestety szczęścia. Czytałam ten tytuł w grudniu i planowałam publikację tekstów na luty, ale się nie udało. Potem okazało się, że z przygotowanej recenzji zapisała się jedynie jedna trzecia, a jeszcze później, że plik i wpis z koreańskim bingo zniknął, rozpłynął się w powietrzu i nie ma go w żadnym z przynajmniej trzech miejsc, w którym powinien być zapisany. Także dzisiaj zapraszam na wpis patchworkowy - trochę recenzji i trochę bingo (które napisałam ponownie dzięki temu, że nie usunęłam zdjęć z telefonu, bo czytałam e-booka).

Tytuł: Polka w Korei. Jak się żyje w kraju K-popu, kimchi i Samsunga
Autorka: Agnieszka Klessa-Shin
Wydawnictwo: Znak Literanova

Autorka już w pierwszym akapicie, w zasadzie zdaniu książki, zrobiła na mnie nie najlepsze wrażenie, bo powołuje się na "skojarzenia przeciętnego Polaka z Koreą Południową" - a ja być może mam lekką traumę, po pisaniu pracy magisterskiej, ale gdybym chciała napisać takie zdanie w pracy naukowej bez podania źródła swojej wiedzy, to cóż... Ale książki podróżnicze rządzą się swoimi prawami. W Polce w Korei są w sumie 22 przypisy, a powinno być z pięć razy więcej, bo autorka powołuje się na różne dane, statystki, dokumenty.

Reklamowanie książek, które są czymś na przecięciu przewodnika po danym kraju/mieście oraz autobiografii autora/autorki, jest mylące, ale wydawnictwa bardzo lubią zgarniać wszelkie książki niefikcjonalne pod parasol określenia "reportaż" - choć tym terminem-parasolem powinno być właśnie non-fiction. Do Polki w Korei zdecydowanie bardziej pasuje określenie osobisty przewodnik z dużą dozą wiadomości kulturoznawczych niż reportaż. I jeśli rozpatrujemy ją z takiej perspektywy jest książką dużo lepszą niż jako reportaż. Te bardziej podróżnicze i polecajkowe części książki są zdecydowanie ciekawsze niż części bardziej ogólne/kulturowe, ale też dzięki temu, że autorka książki mieszka w kraju, który opisuje - a nie jedzie tam, aby napisać z niego książkę - jej anegdoty i spostrzeżenia lepiej rezonują z czytelnikami, bo wierzy się, że wpływają na jej życie codzienne i nie ma potrzeby ich hiperbolizować.

A teraz bingo! Bingo to zbiór najczęściej pojawiających się motywów i archetypów w pisaniu o Korei - dotyczą one wspominania o historii i kulturze kraju. Zazwyczaj przywołuję cytat z pierwszego pojawienia się danego określenia w książce, ale nie zawsze.

KOREA PÓŁNOCNA

Przeszłość gospodarki

„W czasach powojennych, kiedy Korea Południowa była de facto biedniejsza od swojej północnej siostry (...)” (s. 56 z 355).

To oczywiście nie jest książka o Korei Północnej (ale moje bingo było tworzone początkowo na podstawie książek głównie o KRLD i się od tej części zaczyna), więc tylko zaznaczam, że coś odpowiadającego bingo się w ogóle pojawiło.

KOREA

Kimchi

„Kimchi to narodowe danie i powód do dumy Koreańczyków” (s. 213 z 355).

Soju

„Kiedy Koreańczycy chcą wypić coś mocniejszego, sięgają po soju (...)” (s. 191 z 355).

Hanbok

„Rada ode mnie: jeśli chcecie założyć naprawdę tradycyjny hanbok, poproście o to pracownika wypożyczalni albo szukajcie bardziej stonowanych, jednolitych kolorów” (s. 29 z 355).

Konfucjusz

„Kolektywistyczna mentalność w koreańskim społeczeństwie nie wzięła się oczywiście znikąd – ma swoje źródło w konfucjanizmie (…)” (s. 275 z 355).

Hangul (hangeul) i Sejong Wielki

„Hangeul (często romanizowany też jako hangul), czyli koreański system pisma, to unikat na skalę światową. (...) Stworzony (...) na zlecenie koreańskiego króla Sejonga (...)” (s. 40 z 355).

Ondol

„(...) głównie ze względu na stosowany w nich system ogrzewania podłogowego ondol” (s. 23 z 355).

Kim, Park, Lee to najpopularniejsze nazwiska

„Co piąty Koreańczyk z Południa ma na nazwisko tak samo – mogę więc spokojnie założyć, że wśród sąsiadów mam niejednego Kima” (s. 54 z 355).

„Ri oraz południowokoreańskie Lee (...) to samo nazwisko – zresztą jedno z najpopularniejszych w obu Koreach” (s. 45 z 355).

Historia o metalowych pałeczkach

Ku mojemu zaskoczeniu nie pojawiła się!
 
KOREA POŁUDNIOWA

Czebol

„Na koniec tego rozdziału nie mogę pominąć czeboli (...)” (s. 109 z 355).
 
Pali-pali

„Kultura ppalli-ppalli to jednocześnie błogosławieństwo i przekleństwo w koreańskim społeczeństwie” (niestety ucięło mi numer strony).

Hallyu / Koreańska fala. Albo inaczej: spróbować napisać o hallyu i nie napisać o serialu "Winter Sonata" 

„Drugim nieodzownym elementem fali hallyu są koreańskie filmy i seriale” (s. 233 z 355).

Nadgodziny

„Ich zwierzchnik wciąż siedzi (...), a wyjście z pracy przed szefem mogłoby zostać odebrane jako nietakt” (s. 276 z 355).

Metafora o krewetce

 Nie wychwyciłam jej obecności.

Przegrana Polski z Koreą Południową w piłce nożnej w 2002 roku

„(...) z przegranym meczem Polski (0:2) podczas Mistrzostw Świata w Piłce Nożnej” (s. 4 z 355).

Cud nad rzeką Han

„Okres ten (...) nazywany jest »cudem nad rzeką Han«” (s. 59 z 355).

Samobójstwa

„Według danych Światowej Organizacji Zdrowia plasuje się na czwartym miejscu na świecie pod względem liczby samobójstw” (s. 269 z 355).

Wielka szkoda, że oczywiście nie ma przypisu do tych danych, nie ma także informacji, z którego roku pochodzą.

Kryzys finansowy

„Pod koniec lat dziewięćdziesiątych (…) Korea znalazła się pod wpływem tak zwanego Azjatyckiego Kryzysu Finansowego” (s.273 z 355).

Zapraszam na blogaskowego Facebooka oraz moje Instagramy (bookart_klaudia) oraz redaktorskie_drobnostki!

Love, M