Inna bajka ("Pinokio")

Hello!

Oficjalnie zdjęłam z siebie jedno z ciążących i wstydliwych zaniedbań, jakie miałam w związku ze studiowaniem zarządzania instytucjami artystycznymi i byłam w Operze Bałtyckiej. Temat opery jako miejsca wróci w poście o czwartym semestrze ZIA. Z tym, ze to wyjście miało z pierwszym kierunkiem moich studiów dokładnie nic wspólnego, bo zorganizowała nam je Pani prowadząca zajęcia o tańcu na filologii polskiej. Jest to dość istotne dla dalszej części wpisu. 

Muszę przyznać, że byłam podekscytowana. Do tej pory z operą miałam wspólnego tyle, że Upiór mieszkał w operze, musical o Mozarcie ma słowo 'opera' w tytule, widziałam też transmisję "Orfeusza" z Roundhouse oraz jakiś czas temu "Goplany" z Opery Narodowej. Widziałam też kilka na TVP Kultura. A teraz będzie tak na żywo. (Przypomniałam sobie, że w Ostrołęce grupa zapaleńców-profesjonalistów zorganizowała "Wesele Figara", na którym byłam i wspominam ciepło tylko zapominam) Otóż nie było. Gdyż "Pinokio" to balet. Nawet nie przyszło mi do głowy sprawdzić wcześniej za co właściwie zapłaciłam pieniądze i na co idę. Więc, gdy aktorzy wyszli na scenę (tu się pojawiło pierwsze moje spostrzeżenie, że coś jest nie tak, jak na operę - nie te ruchy, nie ten makijaż) i po 5 do 7 minut nie dość, że nie padło z ich ani jedno słowo, nie wspominając o śpiewaniu, zaczęło być wiadome, że o nie jest to, czego się spodziewaliśmy. Bo okazało się, że nie tylko ja przyszłam taka niedoinformowana. Dopiero potem pomyśleliśmy, że przecież to Pani od tańca to organizowała, więc to nawet logiczne. Mieliśmy niespodziankę. Teraz były tylko dwa wyjścia - mogło to być miłe lub niemiłe zaskoczenie. 

 Po kilku początkowych minutach, zaczęłam się zastanawiać, czy rodzice, którzy przyprowadzili dzieci na spektakl, a one stanowiły jakieś 90% widowni, nie będą tego żałować, bo tych kilka scen jest dość dziwnych. Poza tym nie rozumiem idei stroju głównego bohatera, to ten po lewej, gdyby ktoś miał wątpliwości.

To teraz, ile mam wspólnego z baletem? Jeszcze mniej niż z operą. Oprócz magicznego i bardzo ważnego "Dziadka do orzechów". Oraz bajek z Barbie. Widziałam transmisję lub nagranie "Burzy" z Opery Narodowej. I to tyle. Oprócz takiego ogólnego rozeznania i wiedzy o co w balecie chodzi. (Chyba, że o czymś ważnym jeszcze zapomniałam i takie mam wrażenie.)

Gdyby ktoś przypadkiem wybrał się na "Pinokia", nie znając książki, nic by nie zrozumiał.

Przechodząc do samego spektaklu. Napisać, że mi się nie podobał to trochę za dużo, ale prawda jest taka, że drugi raz bym na niego nie poszła. Oglądanie "Pinokia" było fizycznie męczące. Bardzo. A to tylko półtorej godziny. Szczególnie pierwsza część (nie wiem czy dokładnie połowa, ciężko było określić upływ czasu) do momentu drugiego ważniejszego pojawienia się Kota i Lisa. Od tego miejsca było dużo lepiej. Ogromnie. Taniec w końcu zaczął być interesujący i wciągający, chciało się patrzeć na aktorów-tancerzy. 

Powyższe zdjęcia pochodzą ze strony Opery Bałtyckiej (o stąd dokładnie).

Sprawdzając obsadę odkryłam, że dla sporej ilości aktorów był to pierwszy raz w roli. Nie tylko tytułowy Pinokio, bo o tym, że Roberto Tallarigo debiutuje jako kukiełka widzowie zostali poinformowani przed spektaklem, ale także Mangiafoko (na stronie opery jest raz przez k raz przez c, a internet twierdzi, że powinno to być zapisywane w jeszcze inny sposób)/Ogniojad/Władca marionetek pierwszy raz grany był przez Macieja Ruszkiewicza, Wróżka - moja absolutnie ulubiona rola - przez Min Kyung Lee, która kradnie każdą scenę w której się pojawia, a prześliczny strój, w którym tańczyła, jeszcze to podkreśla i dzięki niej druga część baletu da się oglądać oraz Aleksandra Michalak pierwszy raz, jako jedna z lekarek. 

(trojmiasto.pl)

Inną rzeczą, którą odkryłam były zdjęcia. Które robią tysiąc razy większe wrażenie niż "Pinokio" na żywo. A trochę nie spodziewałam się, że to możliwe. Gdy człowiek się im przygląda, odkrywa, jak bardzo musiał to być przemyślany balet, jak precyzyjna jest choreografia. W operze tego nie widać. Przez zdecydowaną większość czasu. Najlepiej wypadają w całym spektaklu sceny zbiorowe. Ale największe wrażenie robi fakt, że pod sufitem zawieszona jest trampolina, która w odpowiednim momencie zostaje opuszczona na scenę, a potem z powrotem wraca na swoje miejsce. Powinnam jeszcze choć wspomnieć o muzyce, ale nie zrobiła na mnie żadnego wrażenia i nic z niej nie pamiętam. 

Ja zachwycona nie była, ale dzieciaki, które mijałam wychodząc, a których rozmowy, chcąc czy nie chcąc, podsłuchałam były. A to chyba najważniejsze. Skoro im się podobało, to będą chciały przyjść po raz kolejny.

Pozdrawiam, M